“Έτσι, ε;” ή “Ο μοναχός ζεν και το μωρό”

robin-benad-NKV6xXErcyY-unsplash
Ιστορίες και Παραβολές Πνευματικότητα Προσωπική Ανάπτυξη

“Έτσι, ε;” ή “Ο μοναχός ζεν και το μωρό”

Αυτή την εβδομάδα επιστρέφω με μια ακόμα ιστορία. Μου πήρε λίγο χρόνο να τη μοιραστώ μαζί σας, γιατί όταν τη διάβασα για πρώτη φορά πριν από χρόνια, αισθάνθηκα μπερδεμένη, απογοητευμένη και λίγο θυμωμένη. Μπερδεμένη από την αντίδραση του μοναχού, απογοητευμένη από την τάση των ανθρώπων να πιστεύουν σε οτιδήποτε μπορεί να αμαυρώσει τη φήμη κάποιου χωρίς περαιτέρω έρευνα (κάντε κλικ εδώ για το τεστ του τριπλού φίλτρου του Σωκράτη ενάντια στις φήμες) και θυμωμένη από την αδικία. (κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε πώς μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το θυμό προς όφελός μας). Παρ ‘όλα αυτά, η ιστορία έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω το πραγματικό της νόημα.

Και γι’ αυτό είναι που μου αρέσουν οι ιστορίες. Καθένας από εμάς μπορεί να καταλήξει σε διαφορετικό συμπέρασμα σε αρμονία με το ποιοί είμαστε σε κάθε δεδομένη στιγμή στο “ταξίδι” της ζωής μας. Αυτό που μου αρέσει ακόμα περισσότερο στις ιστορίες είναι ότι το συμπέρασμα αυτό μπορεί να αλλάξει στην πορεία.

Θα ήθελα πραγματικά να μάθω πώς αισθάνεστε εσείς για αυτή την ιστορία και τι συμπέρασμα βγάζετε σήμερα. Αν θέλετε να το μοιραστείτε μαζί μου (και με άλλους), παρακαλώ αφήστε ένα σχόλιο.

Ιδού η ιστορία:

Κάποτε υπήρξε ένας Ζεν μοναχός που ζούσε σε μια σπηλιά κοντά σε ένα μικρό χωριό. Ήταν πολύ σοφός, πάντα ήρεμος και ταπεινός. Οι χωρικοί τον σεβόντουσαν για τη σοφία του και για τον τρόπο που ζούσε τη ζωή του, απέχοντας από κάθε μορφή ανθρώπινης ευχαρίστησης και απαλλαγμένος από επιθυμίες. Συχνά τον επισκέπτονταν για να ζητήσουν συμβουλές ή να του ζητήσουν να επιλύσει κάποιοα διαφωνία μεταξύ τους.

Όταν ένα όμορφο ανδύπανδρο κορίτσι στο χωριό έμεινε έγκυος, οι θυμωμένοι γονείς της ζήτησαν να μάθουν ποιος ήταν ο πατέρας. Φοβισμένη ότι θα σκότωναν τον αληθινός πατέρα, τον όμορφο  νεαρό γιο του γείτονά τους, για την τιμή της οικογένειας, ήταν απρόθυμη να ομολογήσει. Όταν η πίεση από τους γονείς της έγινε αφόρητη, δεν μπορούσε να δει καμία διέξοδο, παρά να κατηγορήσει τον μοναχό, καθώς ήταν βέβαιη ότι τουλάχιστον δε θα τον σκότωναν. «Πήγα για συμβουλές», είπε, «αλλά μου επιτέθηκε και είχε επέβαλε τη θέληση του πάνω μου». Οι γονείς εξοργίστηκαν! Ενημέρωσαν ολόκληρο το χωριό και όλοι μαζί πήγαν στο σπήλαιο του για να τον ξεμπροστιάσουμ. Βρίζοντας και προσβάλοντας τον, του είπαν ότι ήξεραν τι είχε κάνει. Ήξεραν ότι είχε αποπλανήσει μια αθώα κοπέλα και του ανακοίνωσαν ότι σύντομα θα υποστεί τις συνέπειες της πράξης του. Ακούγοντας τους, ο μοναχός με τη συνηθισμένη του ηρεμία απάντησε απλά “Ετσι, ε;”

Όταν γεννήθηκε το παιδί, οι γονείς το έφεραν στον μοναχό, ο οποίος μέχρι τότε είχε γίνει το αντικείμενο χλευασμού και θεωρούνταν ως μιασμένος παρίας από ολόκληρο το χωριό. Του έδωσαν το μωρό και του είπαν ότι ήταν δική του ευθύνη να το φροντίσει εφόσον ήταν ο πατέρας. “’Ετσι, ε;”είπε ο μοναχός ήρεμα καθώς πήρε το μωρό στην αγκαλιά του.

Ο μοναχός αγάπησε το μωρό περισσότερο και από δικό του και το φρόντιζε με πολύ τρυφερότητα. Ήρθε μια μέρα, όμως, που το νεαρό κορίτσι δεν μπορούσε πλέον να ζήσει με το ψέμα που είχε πει. Τηςέλειπε το παιδί της τρομερά και αισθανόταν φοβερές τύψεις γι‘ αυτό που είχε κάνει. Έτσι ομολόγησε όλη την αλήθεια στους γονείς της. Αποκάλυψε ποιος ήταν ο πραγματικός πατέρας και γιατί είχε πει ψέματα για να τον προστατεύσει. Οι γονείς ήταν συγκλονισμένοι. Έτρεξαν αμέσως στον μοναχό να ζητήσουν συγνώμη και να πάρουν το μωρό πίσω. “‘Ετσι, ε;” είπε ο μοναχός καθώς τους παρέδωσε το μωρό ήρεμος όπως πάντα…

Photo by Robin Benad on Unsplash

Comments (2)

  1. ΑΜΑΛΙΑ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

    Κάποιος θα έλεγε πως ότι και να γίνει η αλήθεια έρχεται πάντα στο φως.
    Ο χρόνος όμως είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος της ζωής μας.
    Η υπομονή μέχρι να λάμψει η αλήθεια φαντάζει ηρωικό στοιχείο της προσωπικότητος του αδικημένου.
    Αν είμαστε οι αδικημένοι οι συνέπειες της αδικίας βάζουν φραγμούς στην φυσική μας εξέλιξη, σε μια κοινωνία δομημένη όπως αυτή στην οποία ζούμε, τολμώ να πω βαθιά συντηρητική, σκληρή και αυτάρεσκη, παρά την αναμφισβήτητη πρόοδο και την ευκολότερη πρόσβαση στην πληροφορία.
    Ποιος έχει το δικαίωμα να μας καταδικάσει να ζήσουμε μια ταπεινωμένη ζωή, εξαπολύοντας εναντίον μας μια συκοφαντία ή ένα ψέμα;
    Και πόσοι είναι αυτοί οι αδικημένοι που θα χρησιμοποιήσουν τα νέα, εις βάρος τους, δεδομένα, για να υπερβούν τα ανθρώπινα και να κατακτήσουν άλλα επίπεδα
    νόησης ή να μην διαταράξουν την ισορροπία τους όπως ο μοναχός, μετουσιώνοντας τα αρνητικά συναισθήματα και τον πανικό σε μια δημιουργική και προωθητική για το άτομο ενέργεια;
    Η αυτοεκτίμηση που δεν κλονίζεται από άδικες βολές και διατυμπανίζεται με λόγια και με πράξεις, φέρνει την κοινωνία σε αμηχανία και ή την κλονίζει ή την σκληραίνει ακόμα περισσότερο έναντι του αδικημένου ατόμου.
    ΕΡΩΤΗΜΑ: Να αξιωθούμε ή όχι μια τέτοια δοκιμασία σαν αυτή του μοναχού;
    ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο μέσος άνθρωπος που ζει για την κοινωνική αποδοχή θα καταρρεύσει.

    Μα ας σκεφτούμε και το θύτη.
    Τον καϋμένο !!! Τι του φύλαγε η μοίρα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τις Ερινύες και την επιβάρυνση του κάρμα του.

    Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη θέση του θύτη η του θύματος θα διάλεγα το θύμα, διότι θα είχα την ελπίδα να λάμψει κάποτε η αλήθεια, αν φυσικά αυτό αποτελεί νομοτέλεια και μέχρι τότε θα καλλιεργούσα το έδαφος της ατομικής συνείδησης και θα έκτιζα την ζωή μου, όχι στη βάση της αποδοχής από την κοινωνία, αλλά στη βάση της συγχώρεσης, αν ήμουν άξια για κάτι τέτοιο.

    1. Σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε μαζί μας μας την ακριβέστατη και βαθιά ανάλυση σας. Η ιστορία αυτή επαναλαμαβάνεται και θα επαναλαμβάνεται σε κοινωνίες ανθρώπων έτοιμων να κρίνουν και να κατακρίνουν για να «ξεπλύνουν» όλες τις «αμαρτίες» τους στο πρόσωπο ενός αποδιοπομπαίου τράγου. Έτσι θα μπορούν να κοιμηθούν το βράδυ ευχαριστημένοι με τους εαυτούς τους που επιτέλεσαν το ηθικό τους χρέος προς την κοινωνία. Ίσως με περισσότερα «θύματα» σαν το μοναχό που ταράσσουν τα νερά και σοκάρουν να διδαχτούμε ένα νέο τρόπο σκέψης και κατά συνέπεια ζωής (όχι απαραίτητα σύμφωνο με το κατεστημένο) που να οδηγήσει σε νέες κοινωνίες. Ουτοπικό; Ίσως. Ονειροπόλο; Ναι.
      Το βιβλίο του ανθρωπολόγου René GIRARD La violence et le sacré δίνει μια ακριβή εικόνα της βίας των κοινωνιών στο όνομα της ηθικής.
      Η συγχώρεση είναι ένα τεράστιο και δύσκολο κεφάλαιο επίσης το οποίο προσπαθώ να προσεγγίσω με «Τα πέντε βήματα προς τη συγχώρεση».
      Ένα είναι το σίγουρο. Είναι μακρύς ο δρόμος αλλά θα προσπαθήσω να τον βαδίσω. Έχω καλούς συνοδοιπόρους…

Leave your thought here

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Select the fields to be shown. Others will be hidden. Drag and drop to rearrange the order.
  • Image
  • SKU
  • Rating
  • Price
  • Stock
  • Availability
  • Add to cart
  • Description
  • Content
  • Weight
  • Dimensions
  • Additional information
  • Attributes
  • Custom attributes
  • Custom fields
Click outside to hide the compare bar
Compare
Wishlist 0
Open wishlist page Continue shopping