Σήμερα έχω για σας μια ιστορία που διάβασα για πρώτη φορά σε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, το Ταξίδι στην Καρδιά του Όσσο και ξαναδιάβασα στο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, Να σου πω μια ιστορία. Τη θυμήθηκα γιατί τη βρίσκω σχετική με το βίντεο μου “Ποια ιστορία λες στον εαυτό σου;” αλλά έχει δύο διδάγματα: πρώτον, μη περιμένετε από “άσχετους” να εκτιμήσουν την αξία σας και δεύτερον, μην κρίνετε αν δεν έχετε αρκετές γνώσεις πάνω σε ένα θέμα.

Η αξία του “δαχτυλιδιού”

Μια φορά κι ένα καιρό, ένας νέος πήγε να επισκευτεί ένα μεγάλο πνευματικό δάσκαλο γιατί χρειαζόταν τη βοήθεια του. 

“Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά. Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;”

Ο δάσκαλος, ήρεμα, του είπε: “Λυπάμαι, αυτή τη στιγμή δε μπορώ να σε βοηθήσω γιατί έχω ένα δικό μου πρόβλημα. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις; Αν λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου ίσως μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.”

“Βεβαίως, δάσκαλε” είπε ο νεαρός, απογοητευμένος που για ακόμα μια φορά αποδεικνυόταν ήταν ασήμαντος και ότι δεν άξιζε να ασχοληθεί κανείς μαζί του.

Ο δάσκαλος τότε έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε και το έδωσε στο νεαρό, λέγοντας :”Πήγαινε στην αγορά να το πουλήσεις ώστε να μπορέσω να ξεπληρώσω ένα χρέος. Προσπάθησε να το πουλήσεις όσο πιο ακριβά μπορείς. Μη δεχτείς λιγότερο από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.”

Μόλις ο νέος έφτασε στην αγορά έδειξε το δαχτυλίδι σε όλους τους εμπόρους. Εκείνοι έδειχναν ενιδαφέρον μέχρι να ακούσουν την τιμή. Ένα χρυσό φλουρί… Άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας ηλικιωμένος εμπορος ήταν αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν μια υπερβολικά υψηλή τιμή. Πρότεινε να του δώσει ένα ασημένιο νόμισμα για το δαχτυλίδι.

Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον έβρισκε μπορστά του στην αγορά απογοητευμένος επέστρεψε στο δάσκαλο.

“Δάσκαλε λυπάμαι. Ήταν αδύνατο να το πουλήσω για ένα χρυσό φλουρί. Ίσως να μπορούσα να ένα ασημένιο νόμισμα, όμως, ότι δεν μπορώ να ξεγελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.”

“Θυμίσου αργότερα αυτό που μόλις μου είπες. Είναι πολύ σημαντικό!” είπε με νόημα ο δάσκαλος. “Έχεις δίκιο! Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Πήγαινε στον κοσμηματοπώλη, πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει. Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.”

Όταν έφτασε στον κοσμηματοπώλη, εκείος εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο νεαρό:

“Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.”

“Πενήντα οχτώ χρυσά;” αναφώνησε ο νέος.

“Ναι” απάντησε ο κοσμηματοπώλης. “Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον…”

Ο νεαρός έτρεξε ευχαριστημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.

¨Οταν ο δάσκαλος άκουσε αυτά που του διηγήθηκε ο νέος είπε: “Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;”

Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού. Το μάθημα είχε τελειώσει…

Photo by Atul Vinayak on Unsplash