Φαίνεται εύκολο… Δε σκοτώνω, δεν κακοποιώ ανθρώπους ή ζώα, σέβομαι τον πλανήτη κτλ.

Αυτή η προσέγγιση είναι απολύτως σωστή, αλλά μπορούμε να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο. Έχοντας σταματήσει να ανησυχούμε, έχοντας μάθει να μετουσιώνουμε το θυμό μας σε θετική δράση, έχοντας κάνει τα βήματα 1 (αποδοχή), 2 (κατανόηση), 3 (αδιαφορία), 4 (συμπόνια) και 5 (αγάπη) προς τη συγχώρεση, έχοντας μάθει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τους άλλους, έχοντας μάθει να είμαστε ευγνώμονες, είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε την Ολότητα, την Ενότητα, να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε όλοι φτιαγμένοι «από το ίδιο υλικό» και έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες εξέλιξης αν μας δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες ή, για κάποιους, αν τις δημιουργήσουμε μόνοι μας. Είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε ότι όλοι έχουν κάποιο «ρόλο» να παίξουν ή «αποστολή» να εκπληρώσουν σε αυτή τη ζωή έτσι ώστε να προαχθεί η συλλογική συνείδηση και να περάσουμε σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης.

Κάποιες «κραυγαλέες» συμπεριφορές που καταδεικνύουν παντελή έλλειψη σεβασμού για τη ζωή σε κάθε της μορφή, όπως η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η ομοφοβία κ.α., είναι «εύκολο» να τις διακρίνουμε και να τις αποφύγουμε ως «πολιτισμένοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι» εκπαιδευόμενοι και εκπαιδεύοντας τα παιδιά μας στην αποδοχή της διαφορετικότητας. Έτσι, εύκολα μπορούμε να λέμε στον εαυτό μας: «Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων» και να κοιμόμαστε με ήσυχη τη συνείδηση μας.

Ωστόσο, υπάρχει μια μορφή έλλειψης σεβασμού στη ζωή σε κάθε της μορφή που είναι τόσο συνηθισμένη, , τόσο εξαπλωμένη, τόσο «αποδεκτή», τόσο ύπουλη που ούτε καν μας περνάει από το μυαλό ότι υποπίπτουμε σε αυτό το «αμάρτημα». Η κρίση.

Η κρίση είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής. Από τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί, αρχίζουμε να κρίνουμε και να ταξινομούμε όλες τις εμπειρίες μας, τις συναντήσεις, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους κ.λπ. σε θετικό ή αρνητικό, καλό ή κακό, όμορφο ή άσχημε κοκ.

Πως μπορούμε να είμαστε τόσο απόλυτοι; Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη, όλα είναι τόσο υποκειμενικά, εμείς αλλάζουμε με τα χρόνια, με τις γνώσεις και τις εμπειρίες. Πως μπορούμε να κρίνουμε και να αποφανθούμε αν κάτι είναι καλό ή κακό;

Η ιστορία του γέρου Κινέζου αγρότη και του αλόγου του από τον Λάο Τσε, το αποδεικνύει περίτρανα…

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε, είναι να καταλάβουμε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην κρίση και τη δική μας γνώμη. Για παράδειγμα, κάθε φορά που λέμε, «Αυτό το βιβλίο είναι καλό» ή «Αυτό το βιβλίο είναι κακό», κάνουμε μια κρίση. Από την άλλη πλευρά, όποτε λέμε «Μου αρέσει αυτό το βιβλίο» ή «Δεν μου αρέσει αυτό το βιβλίο», εκφράζουμε τη γνώμη μας. Με αυτό τον τρόπο, η ζωή γίνεται πολύ πιο εύκολη για εμάς και για όσους βρίσκονται γύρω μας.

Αυτός ο κανόνας μπορεί να εφαρμοστεί κυριολεκτικά σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Όλα είναι μόνο μια άποψη που μπορούμε να εκφράσουμε μια δεδομένη χρονική στιγμή βασισμένη σε ορισμένες (και περιορισμένες) πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσουμε από το περιβάλλον μας. Η φυσιολογία μας δεν μας επιτρέπει να έχουμε συνολική εικόνα των πραγμάτων εξαιτίας των περιορισμών των αισθητηρίων οργάνων μας και του εγκεφάλου μας, εκπαιδευμένου να επεξεργάζεται έναν ελάχιστο αριθμό πληροφοριών από τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Χωρίς την πληρότητα των στοιχείων, οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε ένα λανθασμένο συμπέρασμα, σε μια κρίση…

Προφανώς, κανείς δε γλυτώνει από την «κρίση»… Ούτε εμείς οι ίδιοι… Είμαστε οι χειρότεροι κριτές/δικαστές μας, με αποτέλεσμα να δημιουργούμε στον εαυτό μας συνεχώς συναισθήματα ενοχής.

Μόνο με την αποδοχή, με το να βλέπουμε και να δεχόμαστε, χωρίς κρίση, την πραγματικότητα και τους εαυτούς μας όπως ακριβώς είμαστε στο προσωπικό μονοπάτι της εξέλιξής μας μπορούμε να αλλάξουμε και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Το να κρίνουμε τους άλλους ή τους εαυτούς μας είναι (και αυτό) απλώς μια προσπάθεια να επιβάλουμε τη γνώμη μας ώστε να νοιώσουμε ψευδώς ότι έχουμε ή μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο μιας κατάστασης κάτι που σίγουρα δεν είναι ούτε ρεαλιστικό ούτε δίκαιο.

Το να μην κρίνουμε δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε όλα όσα συμβαίνουν με παθητικότητα, χωρίς διάκριση ή πέφτοντας στη μοιρολατρία. Έχουμε κάθε δικαίωμα να έχουμε τις δικές μας απόψεις. έχουμε κάθε δικαίωμα να επιλέγουμε τις εμπειρίες και τους ανθρώπους που θέλουμε στη ζωή μας και μπορούμε να το κάνουμε πλέον αυτό επειδή κρίνουμε όλο και λιγότερο και παρατηρούμε όλο και περισσότερο.

Η παρατήρηση, όταν είναι αμερόληπτη, δεν συνεπάγεται κρίση. Από την άλλη πλευρά, η κρίση θα παίρνει πάντα θέση και θα αφήνει τις προκαταλήψεις μας να μας οδηγούν σε λανθασμένες συμπεριφορές και συμπεράσματα.

Χάρη στην ικανότητα παρατήρησης που αναπτύσσω όλο και περισσότερο, μπορώ να κατανοήσω καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του Σύμπαντος και το νόμο της αιτίας αποτελέσματος. Έτσι μπορώ να ζω σε αρμονία με τον εαυτό μου, με τους άλλους και με το σύμπαν.

Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου για μια δωρεάν συνεδρία 20 λεπτών πατώντας εδώ και μεταβαίνοντας στο κάτω μέρος της σελίδας για να συμπληρώσετε τη φόρμα.

Ή στείλτε μου μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο:

evdoxia@i-kicoaching.com