Έχετε επίγνωση ότι το χρησιμοποιείτε; 

Ο συναισθηματικός μου πόνος μετατρέπεται σε σωματικό

Για χρόνια δεν ήξερα τι σημαίνει συναισθηματικός πόνος. Πίστευα ότι το δυσάρεστο συναίσθημα που ένιωθα, το συνεχές άγχος και η αγωνία για το «τι θα γίνει μετά;» και που έφευγε μόνο όταν ήμουν «μεθυσμένη» από την αδρεναλίνη των επικίνδυνων σπορ ήταν φυσιολογικό.

Το νευρικό μου σύστημα ήταν σε τόσο κακή κατάσταση από τα τραύματα της παιδικής μου ηλικίαςπου αρρώσταινα συνέχεια. Διαγνώστηκα με όγκο εγκεφάλου στα 25 (που αποδείχθηκε ότι ήταν καλοήθης) και κατάθλιψη και ανορεξία στα 26. Στα 29 μου είχα ήδη αυτοάνοσο νόσημα. Βρέθηκα με όγκο του μαστού στα 37 (επίσης καλοήθη) και, το κερασάκι στην τούρτα, με κακοήθες μελάνωμα στα 45.

Επιβίωνα χάρη στην αδρεναλίνη, την κορτιζόλη και την ντοπαμίνη που δηλητηρίαζαν το σώμα και την ψυχή μου. Μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Κάθε φορά που αρρώσταινα σοβαρά, έκανα μια δραστική αλλαγή στη ζωή μου. Αυτό με βοηθούσε να συνεχίσω να «επιβιώνω» για κάποιο χρονικό διάστημα. Μέχρι την επόμενη φορά που το σώμα μου, το οποίο, παρεμπιπτόντως, ποτέ δεν λέει ψέματα, να με «προδώσει» ξανά.

Πριν τον καρκίνο, στα 45 μου, είχα ήδη βιώσει γαλήνιες, διαυγείς, θα τολμούσα να πω, αφυπνισμένες στιγμές χάρη σε διάφορες θεραπευτικές μεθόδους, εναλλακτικές και μη. Προσπαθούσα να κάνω αυτές τις όμορφες στιγμές να διαρκούν περισσότερο κάθε φορά. Αυτός είναι ο απώτερος στόχος μου για αυτή τη ζωή. Εσωτερική ειρήνη. Ωστόσο, ο πόνος, ο θυμός, η θλίψη, το άγχος, επέστρεφαν να με στοιχειώνουν κάθε φορά που το τραύμα μου πυροδοτούνταν από καταστάσεις ή γεγονότα. Πάντα κάτι θα συνέβαινε για να με ξαναβάλει σε κατάσταση άγχους.

Σε «άρνηση» για τα συναισθήματά και την πραγματικότητα μου

Μετά από χρόνια άρνησης των συναισθημάτων μου και των τραυματικών γεγονότων της παιδικής μου ηλικίας για να προστατεύσω υποσυνείδητα τον εαυτό μου από αλήθειες που, μέχρι τότε που δεν μπορούσα να αντέξω, ήμουν τελικά έτοιμη και αρκετά δυνατή για να τα αντιμετωπίσω. Χάρη στις στιγμές διαύγειας,  έμαθα να αναγνωρίζω και να δέχομαι όλα τα συναισθήματά μου, «καλά και κακά». Δεν κρυβόμουν πια πίσω από την «πνευματικότητά» μου ή τη «θετική σκέψη» μου. Δεν έκανα πια τα στραβά μάτια σε αυτό που πριν χαρακτήριζα ως «αρνητικά συναισθήματα που δεν πρέπει να βιώνουν οι πνευματικοί άνθρωποι». Κάθε φορά που βίωνα αυτά τα «ανεπιθύμητα» συναισθήματα, προσπαθούσα να αλλάξω τη διάθεσή μου και να τα ξεπεράσω καταφεύγοντας στο «ναρκωτικό» της επιλογής μου: την αδρεναλίνη μέσω του αθλητισμού. Εάν διαβάσετε το ιστολόγιό μου «Ο θυμός και πώς να το αξιοποιήσετε προς όφελός σας», θα καταλάβετε τι εννοώ.

Όταν έγραψα αυτό το άρθρο πριν από τρία χρόνια, είχα ήδη αναγνωρίσει και αποδεχτεί τον θυμό μου καθώς και άλλα λεγόμενα αρνητικά συναισθήματα. Ωστόσο, δεν είχα αποδεχτει το γεγονός ότι χρησιμοποιούσα «αναλγητικά» για να μουδιάσω τον πόνο.

Συναισθηματικά «παυσίπονα»

Άρχισα να έχω επίγνωση της έννοιας του συναισθηματικού «παυσίπονου»  όταν έσπασα το χέρι μου πριν από δύο χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να βρω τη «δόση» μου. Δεν είχα πρόσβαση στο «αναλγητικό» μου και βίωσα τον πόνο σε όλο του το μεγαλείο.

Φυσικά έλαβα τα κατάλληλα μέτρα (αν με γνωρίζετε έστω και λίγο θα έχετε καταλάβει ότι είμαι άνθρωπος της δράσης) για να θεραπεύσω ένα ακόμη κομμάτι του εαυτού μου. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά στο ιστολόγιό μου «Τι προσπαθεί να μας πει ο θυμός μας;»

Η αποδοχή του ψυχικού τραύματος

Όλα αυτά μέχρι τη νέα πρόκληση (συναισθηματικού πόνου) που με οδήγησε να καταφύγω ξανά στην αδρεναλίνη. Μάντεψε τι έγινε. Ξανατραυματίστηκα. Έπρεπε να βιώσω ξανά το συναισθηματικό πόνο. Συνειδητοποίησα τότε ότι μέχρι να αποδεχτώ (= αναγνωρίσω) το τραύμα μου, δεν θα έβγαινα ποτέ από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Τα προβλήματα υγείας μου, οι τραυματισμοί μου, ήταν το σώμα μου, ο εσωτερικός μου εαυτός, η εσωτερική μου σοφία, που με στερούσαν από το «παυσίπονο» ώστε να δω το τραύμα και να παρακινηθώ να θεραπευτώ παρά απλά να το καλύψω.

Θα αναφερθώ εκτεταμένα στην αναγνώριση και αποδοχή των τραυματικών μας εμπειριών, αλλά προς το παρόν αναλογιστείτε:

Ποιο είναι το αγαπημένο σας «παυσίπονο»;

Μήπως είναι ο εθισμός στο φαγητό, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στην εργασία, στο σεξ κλπ. ;

Photo by lilartsy on Unsplash