Πριν από μερικούς μήνες είχα μια «επιφοίτηση». Για μένα, επιφοίτηση είναι η στιγμή που μια πνευματική «γνώση» φεύγει από το κεφάλι, κατεβαίνει στην καρδιά και γίνεται εμπειρία. Δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε με λόγια αλλά αυτή η πνευματική αλήθεια γίνεται η αλήθεια μας.

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας μια τέτοια ιστορία.

Πριν από πολλά χρόνια διάβασα τη φράση:

«Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος* εμφανίζεται και όταν ο μαθητής είναι πραγματικά έτοιμος, ο δάσκαλος εξαφανίζεται».

Έχοντας υπόψη αυτή τη φράση, πέρασα πολλά χρόνια αναζητώντας ένα “δάσκαλο” που θα μπορούσε να με διδάξει, που θα μπορούσε να μου δείξει την αλήθεια, που θα μπορούσε να με οδηγήσει. 

Στο μονοπάτι της αναζήτησης της αυτογνωσίας και της πνευματικής εξέλιξης άλλαξα αρκετούς δασκάλους και μέντορες. Μερικές φορές, η αλλαγή οφείλονταν στο ότι αποφάσιζα συνειδητά, ότι έπρεπε να ακολουθήσουμε χωριστούς δρόμους, καθώς δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να με οδηγήσουν εκεί που νόμιζα ότι έπρεπε να πάω και άλλες φορές επειδή «απορρίφθηκα» από το δάσκαλο. Έτσι, κάθε φορά που ο δάσκαλος έφευγε από τη ζωή μου, αυτή η φράση ικανοποιούσε τη λογική μου (η οποία αποτελούσε και ακόμα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου και που με υπηρέτησε καλά ως μηχανισμός επιβίωσής στο παρελθόν), αλλά, δυστυχώς, δεν απάλυνε τον πόνο/την απογοήτευση/τον θυμό μου. Δεν ικανοποιούσε τα «γιατί» μου, κάθε φορά που ο δάσκαλος μου «εξαφανιζόταν» ενώ εγώ αισθανόμουν ότι τον είχα ακόμα ανάγκη.

Αυτό που δεν γνώριζα τότε ήταν το ποιος ή τι μπορεί να είναι ένας «δάσκαλος». Για μένα εκείνη την εποχή «δάσκαλος» ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος, σεβαστός και λατρευτός από πολλούς, ένας γκουρού αν θέλετε, που θα μου έλεγε τι να κάνω στη ζωή μου για να μπορέσω να επιτύχω την εσωτερική ειρήνη.

Τον τελευταίο καιρό αυτή τη φράση έπαιζε διαρκώς στο κεφάλι μου. 

«Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος* εμφανίζεται και όταν ο μαθητής είναι πραγματικά έτοιμος, ο δάσκαλος εξαφανίζεται».

Επαναλάμβανα για ώρες, καθημερινά, αυτή τη φράση χωρίς να ξέρω το γιατί. 

Προσπαθώντας να βρω μια εξήγηση για αυτή την εμμονή, βρήκα την εξής απάντηση: έπρεπε να προετοιμάσω εμένα και τους μαθητές μου για ένα πιθανό αποχωρισμό.

Πάντα λέω στους μαθητές μου ότι το κοινό μας ταξίδι μπορεί να τελειώσει κάποια στιγμή και ότι θα συναντηθούμε ξανά αν είναι για το αμοιβαίο καλό μας αλλά σκέφτηκα ότι ίσως θα έπρεπε να γίνω πιο σαφής μαζί τους. «Αυτό είναι» είπα στον εαυτό μου και συνέχισα τη ζωή μου.

Παραδόξως, παρά την εξήγηση που έδωσα στον εαυτό μου, η φράση συνέχισε να παίζει στο μυαλό μου. Ωστόσο, αποφάσισα να παραιτηθώ από την αναζήτηση.

Μια μέρα, βρισκόμουν στο μετρό και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι τη ζωή μου, τα θέματα υγείας που είχα να αντιμετωπίσω, τους ανθρώπους που μου έκαναν κακό. Ξαφνικά μια φωνή μέσα μου είπε: 

«Θα εξαφανιστούν. Δεν θα είναι πλέον μέρος της ζωής μου. Τους συγχωρώ. Με συγχωρώ. Τους ευχαριστώ και τους ελευθερώνω.»

Τη στιγμή που «άκουσα» αυτά τα λόγια, αισθάνθηκα σα να με χτύπησε κεραυνός! Ξαφνικά κατάλαβα την πραγματική έννοια της λέξης «δάσκαλος» όπως χρησιμοποιείται σε αυτή τη φράση! 

Ποτέ πιο πριν δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο «δάσκαλος» θα μπορούσε να είναι ένας απαιτητικό, παράλογο αφεντικό, ένας ενοχλητικός γείτονας, ένα δύσκολο μέλος της οικογένειας, ένα εμπόδιο, ένα πρόβλημα υγείας …

Με τη νέα προοπτική που είχα κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι, όταν έψαχνα έναν δάσκαλο, στην πραγματικότητα έψαχνα κάποιον για να κάνει τη δύσκολη δουλειά για μένα, να αποφασίσει για μένα, να πάρει την ευθύνη για τη ζωή μου και τις αποφάσεις μου … Έψαχνα για μια εύκολη λύση …

Όταν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αλλαγές και να προχωρήσουμε, ο δάσκαλος (πνευματικός δάσκαλος / δύσκολος άνθρωπος / πρόβλημα) εμφανίζεται και όταν κάνουμε όλη την εργασία που πρέπει να κάνουμε για να «εξελιχθούμε», εξαφανίζονται.

Δεν λέω ότι είναι εύκολο να καλοδεχτούμε τα προβλήματα ή να πούμε αντίο σε μερικούς κοντινούς μας ανθρώπους. Το μόνο που λέω είναι ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που είμαστε ζωντανοί και που όσο ζούμε μαθαίνουμε, όσο ζούμε εξελισσόμαστε, όσο ζούμε γινόμαστε όλο και πιο συμπονετικοί με τους εαυτούς μας και τους άλλους, όσο ζούμε μαθαίνουμε να (μας) αγαπάμε… 

* ένας δάσκαλος από την άποψη αυτή είναι ένας (πνευματικός) δάσκαλος που μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή από αυτήν ενός ηλικιωμένου σοφού / φιλόσοφου / θρησκευτικής φιγούρας / συγγραφέα μέχρι αυτή ενός φίλου / συντρόφου / συζύγου / συναδέλφου / παιδιού / γείτονα κτλ. που έχει έρθει στη ζωή μας είναι να μας διδάξει ένα πολύτιμο μάθημα και να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε στην πορεία μας της προσωπικής ανάπτυξης.