Η προβολή είναι μια μορφή άμυνας στην οποία τα ανεπιθύμητα συναισθήματα μετατοπίζονται σε κάποιο τρίτο, ο οποίος με τη σειρά του παίρνει τη μορφή απειλής από τον εξωτερικό κόσμο. Ένα κοινό παράδειγμα προβολής είναι όταν ένα άτομο που αρέσκεται στο να κρίνει τους άλλους αισθάνεται ότι κρίνεται συνεχώς από τους άλλους.

Υπήρχε κάποτε ένας ηλικιωμένος που ζούσε σε μια μικρή πόλη ακριβώς απέναντι από το σιδηροδρομικό σταθμό. Ως συνταξιούχος, είχε λίγα πράγματα να το κάνει, απολάμβανε να περνάει την ώρα του παρατηρώντας τους ανθρώπους που έφταναν με το τρένο. Φαινόταν τόσο καλοπροαίρετος έτσι ήρεμος στη βεράντα του που πολλοί νεοφερμένοι τον πλησίαζαν αναζητώντας οδηγίες ή πληροφορίες για την πόλη.

Μια μέρα ένας νεαρός άνδρας, ο οποίος είχε μόλις βγει από το τρένο, πήρε τις δύο μεγάλες βαλίτσες του, και πήγε να του μιλήσει: 

«Γεια σου, μοιάζεις με κάποιον που έχει ζήσει εδώ πολύ καιρό. Πως είναι οι άνθρωποι στην πόλη; Μόλις μετακόμισα εδώ επειδή βρήκα μια δουλειά που φαίνεται πολύ καλύτερη από την παλιά μου. Αναρωτιέμαι μόνο αν θα συναντήσω εδώ άτομα που να μοιάζουν με τους παλιούς συναδέλφους και γείτονές μου».

Ο γέρος απάντησε: «Λοιπόν, πως ήταν οι άνθρωποι στην παλιά πόλη σου; Πώς τα πήγαινες με τους παλιούς συναδέλφους και τους γείτονές σου;»

Ο νεαρός τον κοίταξε και είπε: «Ω, ήταν τρομερό. Ήταν κακοί άνθρωποι. Οι συνάδελφοί μου πάντοτε προσπάθησαν να με μειώσουν και να με υπονομεύσουν και μιλούσαν άσχημα για μένα στο αφεντικό μου πίσω από την πλάτη μου. Όσο για τους γείτονές μου, ήταν πραγματικά αδιάφοροι και ανυπόφοροι. Όταν ήμουν άρρωστος, κανείς δεν με ρώτησε τι κάνω. Κανείς δε μου χτύπησε την πόρτα να μου δώσει ένα πιάτο σούπα. Είμαι τόσο χαρούμενος που άφησα αυτήν την τρομερή πόλη με αυτούς τους σκληρούς, εγωιστές ανθρώπους. Δεν υπήρχε κανένας στον οποίο θα μπορούσα να βασιστώ. Δεν είχα φίλους.»

«Φοβάμαι ότι δεν είστε τυχερός», είπε ο ηλικιωμένος. «Οι άνθρωποι εδώ είναι ακριβώς όπως οι άνθρωποι στην παλιά πόλη σας και ακόμα χειρότερα. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να πάρετε το επόμενο τρένο και να φύγετε από εδώ!»

Ο νεαρός άνδρας ήταν πολύ απογοητευμένος. Κατέβαλε το κεφάλι του, ευχαρίστησε τον ηλικιωμένο και γύρισε πίσω στο σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρει το επόμενο τρένο και να φύγει από την πόλη.

Λίγες μέρες αργότερα, ένας άλλος νεαρός άντρας κατεβαίνοντας ​​από το τραίνο πλησίασε τον ηλικιωμένο. Σφύριζε ένα ευχάριστο ρυθμό καθώς κουβαλούσε τις βαριές βαλίτσες του. «Κύριε», είπε, «είμαι νέος στην πόλη. Μόλις βγήκα από το τρένο. Είμαι εδώ για να βρω τη δουλειά των ονείρων μου. Μου δόθηκε μια θέση που δεν μπορούσα να αντισταθώ. Θα μπορούσατε να μου πείτε πως είναι οι άνθρωποι αυτής της πόλης; Αναρωτιέμαι αν θα απολαύσω τη διαμονή μου εδώ.»

Ο ηλικιωμένος τον ρώτησε: «Λοιπόν, πως ήταν οι άνθρωποι στην παλιά πόλη σου;»

«Ω», είπε, «ήταν υπέροχοι! Στην εργασία, ήμασταν μια καλή ομάδα, υποστηρίζαμε και βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Όσο για τους γείτονες και τους φίλους μου, τους άφησα με δάκρυα στα μάτια. Ήμασταν σαν οικογένεια. Πάντα ήταν εκεί και φροντίζαμε ο ένας τον άλλον. Ήταν με μεγάλη θλίψη που είπαμε αντίο ο ένας στον άλλο …»

«Δεν έχεις να ανησυχείς», είπε ο ηλικιωμένος. «Θα αγαπήσεις αυτό το μέρος. Οι άνθρωποι εδώ είναι ακριβώς όπως αυτοί στην παλιά πόλη σου. Πρόκειται να κάνεις καλούς φίλους αμέσως και θα δεις ότι στο χώρο εργασίας το ομαδικό πνεύμα που βίωνες στην παλιά σου δουλειά θα υπερισχύσει!»

Ο νεαρός άνδρας ευχαρίστησε τον ηλικιωμένο και με σιγουριά και αισιοδοξία πήρε το δρόμο του για το νέο του σπίτι…

Κάντε κλικ εδώ για να κλείσετε μια εικοσάλεπτη δωρεάν συνεδρία.