Πως το life coaching (προπόνηση ζωής) μπορεί να οδηγήσει σε (πνευματική) αφύπνιση

Το σημερινό ιστολόγιο αφορά την αποδοχή που αποτελεί προϋπόθεση για την άνευ όρων αγάπη.

Η αποδοχή της πραγματικότητας, μας δίνει σαφήνεια και μπορεί να μας βοηθήσει να προσδιορίσουμε τη σωστή πορεία δράσης, ώστε να αισθανθούμε αρκετά ασφαλείς για να αφήσουμε την άνευ όρων αγάπη (που είναι έμφυτη σε όλους μας) να αναδυθεί.

Κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας  με μια κυρία που προσπαθούσε να δουλέψει πάνω στην συναισθηματική υπερκατανάλωση τροφής (θα την ονομάσουμε Άννα), άρχισε να μιλάει για τη μητέρα της.

Άννα: Θέλω απλώς να πεθάνει! Δε γίνεται να πεθάνει; Θέλω να εξαφανιστεί από τη ζωή μου!

Εγώ: Πώς νιώθεις που θέλεις να πεθάνει η μητέρα σου;

Άννα: Δεν αισθάνομαι ένοχη. Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να την κάνω να σταματήσει αλλά δεν θα σταματήσει μέχρι να πεθάνει.

Εγώ: Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι. Πώς θα ήταν διαφορετική η ζωή σου αν η μητέρα σου εξαφανιζόταν από τη ζωή σου;

Άννα: Ω, θα μπορούσα επιτέλους να απολαύσω τη ζωή. Θα μπορούσα να περάσω χρόνο με την υπόλοιπη οικογένειά μου χωρίς να χρειάζεται να ανησυχώ και να αγχώνομαι για το τι καινούργιο θα σκαρφιστεί. Χωρίς να ανησυχώγια το πώς θα προσπαθήσει να μας χειραγωγήσει για να αποσπάσει περισσότερα χρήματα, παρόλο που κερδίζει πολλά χρήματα το ακίνητο που της έχουμε παραχωρήσει εγώ και ο αδελφός μου. Θα μπορούσα να επιλέξω μια εξοχική κατοικία ή ένα ξενοδοχείο χωρίς να χρειάζεται να υπάρχει υποχρεωτικά χρηματοκιβώτιο που να μπορούμε να κρύψουμε τα χρήματα και τα κοσμήματά μας ώστε να μην τα κλέψει η μητέρα μου. Η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη…

Εγώ: Τι σε εμποδίζει να κάνεις τέτοιου είδους διακοπές με την υπόλοιπη οικογένειά σου τώρα;

Άννα: Ο αδερφός μου δεν θα συμφωνούσε ποτέ σε διακοπές χωρίς τη μητέρα μας. Είμαστε μια ομάδα, ξέρεις, ο αδερφός μου και εγώ. Είμαστε πάντα μαζί. Επιπλέον, δεν θα μπορούσα να ζήσω με τον εαυτό μου αν την αποφεύγω. Θα το έπαιρνε ως τιμωρία και δεν θέλω να την τιμωρήσω.

Εγώ: Εάν είσαι βέβαιη ότι δεν θα την αποφύγεις για να την τιμωρήσεις, γιατί σε ενδιαφέρει αν το δει έτσι;

Άννα: Λοιπόν, αν κοιτάξω βαθιά μέσα μου, μπορώ να δω ότι ένα μέρος μου θέλει να την τιμωρήσει. Δεν την τιμωρώ, στην πραγματικότητα, αλλά θέλω να μάθει το μάθημά της. Πρέπει να μάθει ότι αυτή είναι η μητέρα και εμείς είμαστε τα παιδιά και όχι το αντίστροφο.

Εγώ: Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορείς να της διδάξεις αυτό το μάθημα;

Άννα: Πρέπει να μάθει αυτό το μάθημα και να μας αφήσει ήσυχους εμένα και τον αδερφό μου. Δεν θέλω να μπαίνει πλέον ανάμεσα μας. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον πάρα πολύ. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που τον χειραγωγεί. Τον ζητάει χρήματα και μετά μου το λέει και αναγκάζομαι να της δίνω χρήματα παρά τη θέλησή μου μόνο για να διατηρήσω τη σχέση μου με τον αδερφό μου. Αυτό πρέπει να σταματήσει!

Εγώ: Λοιπόν, αυτό που ακούω είναι ότι θέλεις να διδάξεις ένα μάθημα σε ένα τρίτο, σε κάποιον που δεν μπορείς να ελέγξεις, ότι θέλεις να έχεις τον πλήρη έλεγχο της σχέσης σου με τον αδερφό σου, παρά το γεγονός ότι ο αδερφός σου έχει λόγο σε αυτή τη σχέση, και ότι θέλεις να σταματήσεις τη μητέρα σας από το να χειραγωγεί τον αδερφό σου, δηλαδή θέλεις να ελέγχεις μια σχέση μεταξύ δύο ενηλίκων, κανένας από τους οποίους δεν είσαι εσύ. Πόσο πιθανό είναι να επιτύχεις όλα αυτά τα πράγματα που δεν εξαρτώνται πλήρως από σένα;

(παύση)

Εγώ: Γιατί η μητέρα σου «πρέπει» να μάθει αυτό το μάθημα; Τι θα γίνει αν δεν θέλε να το μάθει; Επίσης, εάν πιστεύεις ότι ο αδερφός σου σε αγαπά, γιατί δεν τον εμπιστεύεσαι ότι θα συνεχίσει να σε αγαπά ακόμα κι αν δεν υποκύψεις στις απαιτήσεις της μητέρας σας. Γιατί πιστεύεις ότι η μητέρα σου μπορεί να τον κάνει να σταματήσει να σε αγαπάει; Τέλος, αν ο αδερφός σου επιλέξει να έχει μια «άρρωστη» σχέση με τη μητέρα σας, πώς μπορείς να τον σταματήσεις; Δε σκέφτεσαι την ελεύθερη βούληση της μητέρας σου και του αδερφού σου; Γιατί να μη μπορούν να αποφασίσουν μόνοι τους τι είδους ζωή θέλουν να ζήσουν;

(τα μάτια της Άννας έλαμψαν)

Άννα: Μπορώ να το δω τώρα! Δεν μπορώ να αποφασίσω γι’ αυτούς! Μπορώ να αποφασίσω μόνο για τον εαυτό μου!

Εγώ: Πώς νιώθεις με αυτήν την συνειδητοποίηση;

Άννα: Δυνατή και ανακουφισμένη!

Εγώ: Γιατί αισθάνεσαι δυνατή και γιατί αισθάνεσαι ανακουφισμένη;

Άννα: Νιώθω δυνατή, γιατί ξέρω ότι εναπόκειται σε εμένα να σταματήσω την οικονομική κακοποίηση της μητέρας μου προς το πρόσωπό μου και ανακουφισμένη γιατί τελικά κατάλαβα ότι είμαι υπεύθυνη μόνο για τις επιλογές μου και μπορώ να αφήσω τους άλλους να κάνουν τις δικές τους.

Εγώ: Λοιπόν, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Ποια πορεία δράσης θα ακολουθήσεις;

Άννα: Η μητέρα μου δεν χρειάζεται να πεθάνει κυριολεκτικά. Μπορεί απλώς να εξαφανιστεί από τη δική μου ζωή.

Εγώ: Πώς αισθάνεσαι με αυτό;

Άννα: Όχι πολύ καλά. Ξέρεις, η μητέρα μου έχει επίσης καλά χαρακτηριστικά. Εάν δεν ήταν η εμμονή της με χρήματα, είναι να διασκεδαστικό να περνάς χρόνο μαζί της. Η αλήθεια είναι ότι της μοιάζω πολύ με την ευχάριστη μου προσωπικότητα.

Εγώ: Τότε γιατί δεν μπορεί να «νεκρή» για σένα μόνο όταν πρόκειται για χρήματα; Πώς θα αισθανόσουν με έναν «οικονομικό θάνατο» της;

(η Άννα μου σχεδόν πήδηξε από το κάθισμά της)

Εγώ: Εννοώ ότι, όταν η μητέρα σου ζητά περισσότερα χρήματα, δεν θα έχεις καμία σχέση με αυτό. Θα είναι σαν να μην υπάρχει για σένα. Εάν ο αδερφός σου θέλει να της δώσει χρήματα, είναι δικαίωμά του να το κάνει και αφορά τη μεταξύ τους σχέση. Μπορείς μάλιστα να πείς στον αδερφό σου ότι δεν θέλεις να σου ξαναμιλήσει για τη μητέρα σας αν αυτό που έχει να σου πει αφορά τα χρήματα.

Άννα: Μου αρέσει αυτό! Αισθάνομαι καλά! Η μητέρα μου έχει εξαφανιστεί από τη ζωή μου όσον αφορά τα οικονομικά! Ναι! Αυτό είναι! Ω, επιτέλους αισθάνομαι καλά! Το αισθάνομαι σωστό! Τώρα μπορώ να νιώσω όλη την αγάπη που έχω γι’ αυτήν! Δεν την ένιωθα εδώ και χρόνια. Τώρα που είναι νεκρή για μένα οικονομικά, μπορώ να την αγαπήσω για όλα τα καλά πράγματα που φέρνει στη ζωή μου… Γιατί δεν το σκέφτηκα πριν;

(παύση)

Άννα: Ξέρεις τι; Θα πάω στον κήπο αμέσως μετά τη συνεδρία μας και θα κάνω ένα τελετουργικό. Θα είναι η κηδεία αυτής της πτυχής της προσωπικότητας της μαμάς μου. Θα μπορέσω να απολαύσω όλες τις άλλες πτυχές της προσωπικότητάς της χωρίς μνησικακίες ή φόβους. Θα μπορέσω να απολαύσω και να λατρέψω όλες τις άλλες πτυχές της προσωπικότητάς της! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!

Δεν είπαμε πολλά μετά από αυτό. Έδωσα στην Άννα χώρο για να αισθανθεί την αγάπη για τη μητέρα της σε όλα της τα κύτταρα. Παρατηρούσα πως άλλαξε το πρόσωπο της όταν όλη η ένταση έφυγε και αντικαταστάθηκε από την θεραπευτική ενέργεια της άνευ όρων αγάπης…

Αυτό που δεν της είπα εκείνη τη στιγμή ήταν ότι αυτό που πραγματικά πέθανε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας μας ήταν η προσδοκία της ότι η μητέρα της θα άλλαζε και ότι θα μάθαινε πώς να συμπεριφέρεται σαν μητέρα και όχι σαν ένα κακομαθημένο μικρό παιδί. Εγκαταλείποντας αυτήν την προσδοκία αποδέχτηκε την πραγματικότητα και, ταυτόχρονα, αρνούμενη να συνεχίσει να σιγοντάρει την ανεύθυνη συμπεριφορά της μητέρας της, επέτρεψε σε όλη την αγάπη που έχει για εκείνη για να αναδυθεί ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά της μητέρας της.

Αυτό ονομάζω άνευ όρων αγάπη…

Photo by Sai De Silva on Unsplash