Πολλοί άνθρωποι αναζητούν τη μόνιμη ευτυχία και πιστεύουν ότι ακολουθώντας ένα πνευματικό μονοπάτι θα εξαλειφθούν όλα τα δεινά.

Δεν μπορώ πραγματικά να δω την έννοια της ευτυχίας ως μια μόνιμη πραγματικότητα. Η ζωή είναι γεμάτη σκαμπανεβάσματα και όλα πάνε σε κύκλους. Στην πραγματικότητα, πώς θα ξέρετε ότι είστε ευτυχισμένοι εάν η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που βιώνετε; Με τι θα μπορείτε να συγκρίνετε την ευτυχία;

Για μένα η ευτυχία είναι στιγμές: το να οσφριστείς το άρωμα ενός όμορφου λουλουδιού, το να θαυμάσεις το ηλιοβασίλεμα, μια ζεστή αγκαλιά από ένα αγαπημένο άτομο, η σκέψη κάποιου ανθρώπου ή ανάμνησης που κάνει την καρδιά σου να λιώνει. Πόσο διαρκεί αυτή η αίσθηση; Λεπτά, ώρες, ημέρες; Ίσως ναι, αλλά είναι δυνατόν να διαρκέσει για μήνες χωρίς διάλειμμα;

Ψάχνουμε για θαυματουργές λύσεις που θα κάνουν τον «πόνο» να εξαφανιστεί. Ψάχνουμε για ένα μαγικό ραβδί, ένα μαγικό φίλτρο, μια «μαγική» πρακτική που θα κάνει ό, τι μας πονάει να εξαφανιστεί.

Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι ο «πόνος» και η «δυστυχία» είναι μέρος της ζωής. Είναι παράγοντας ανάπτυξης. Είναι αυτό που μας ωθεί να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να έρθουμε λίγο πιο κοντά στη θεϊκή μας φύση.

Νομίζω ότι πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό. Από τότε που ο άνθρωπος «εκδιώχθηκε από τον κήπο της Εδέμ»*, έχουμε «καταδικαστεί» σε «αιώνια ταλαιπωρία».

Τώρα, αυτό που μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στην ποιότητα ζωής μας είναι τι πώς αντιμετωπίζουμε τα βάσανα. Είμαι βέβαιος ότι ορισμένα φωτισμένα όντα έχουν επιτύχει την απαραίτητη αποστασιοποίηση και ίσως να μην υποφέρουν ποτέ, αλλά, για τους υπόλοιπους από εμάς, η αποδοχή είναι το κλειδί. Η αποδοχή είναι αυτό που προηγείται της εσωτερικής ηρεμίας που, με τη σειρά του, προηγείται της αποστασιοποίησης.

Για μένα, αυτό που είναι σημαντικό για μια «ευτυχισμένη» ζωή είναι η ηρεμία. Το να αποδεχόμαστε στωικά τα σκαμπανεβάσματα της ζωής με μια δόση υγιούς αποστασιοποίησης.

Δεδομένου ότι πιστεύω ότι μια κατάσταση διαρκούς ευτυχίας δεν είναι εφικτή για την πλειονότητα των θνητών, στοχεύω στην εσωτερική ειρήνη η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι μια άλλη πολύ δύσκολη κατάσταση που μπορεί να επιτευχθεί.

Μεταξύ άλλων, μια καθημερινή μου πρακτική που με βοηθά να παραμείνω σε ειρήνη με τον εαυτό μου και με τον κόσμο γύρω μου, έστω και για λίγο, είναι η πρακτική της ευγνωμοσύνης.

Ανεξάρτητα από την «καταστροφή» που ίσως αντιμετωπίζετε, είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάτι στη ζωή σας για το οποίο μπορείς να είσαι ευγνώμων. Έχεις την όραση σου. Μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι. Και αν δεν μπορείς, υπάρχουν άνθρωποι που σε φροντίζουν. Σε αγαπά ο Θεός / το σύμπαν / η δημιουργία, όπως κι αν το ονομάζεις. Έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί…

Μην με παρεξηγείς! Η πρακτική της ευγνωμοσύνης δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθείς τα συναισθήματά σου. Μπορείς να είσαι θυμωμένος ή απογοητευμένος με ένα πράγμα και να είσαι ευγνώμων για το άλλο! Ποιος σου είπε ότι δεν μπορείς να νιώθεις απογοητευμένος με το αφεντικό σου και, ταυτόχρονα, να είσαι ευγνώμων που έχεις μια δουλειά που μπορεί να ταΐσει τα παιδιά σου; Ποιος είπε ότι τα λεγόμενο]α «θετικά» και «αρνητικά» συναισθήματα αποκλείουν το ένα το άλλο; Για ποιο λόγο να μη μπορούν να συνυπάρχουν; 

Το να κλείνουμε τα μάτια στα συναισθήματα που βιώνουμε μπορεί να μας οδηγήσει στις «παγίδες της θετικής σκέψης». Μπορεί να μας κάνει να προσπαθούμε να εργαστούμε πάνω στο «φανταστικό εαυτό μας».

Τι θα κάνεις?

Η επιλογή είναι δική σου!

* ο κήπος της Εδέμ για μένα είναι μια μεταφορά: είναι μια εικόνα που απεικονίζει την ίδια τη δημιουργία που θέλει να βιώσει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων και καταστάσεων ώστε να εμβαθύνει την αγάπη και την κατανόηση