Πόσες φορές έχουμε διαβάσει ή ακούσει κάτι που έχει νόημα για μας, που ακούγεται αληθινό, κάτι που η «λογική» του ήταν και είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά που δεν μπορούσαμε να το αισθανθούμε και ως εκ τούτου δεν μπορούσαμε να το εφαρμόσουμε στο ζωή μας; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να εξασκήσει αυτή την αλήθεια / ιδέα / ιδεώδες στις ζωές μας, αλλά μάταια; Πόσοι από εμάς έχουμε αισθανθεί ένα είδος ενοχής για το ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε;

Αν αυτό σας έχει συμβεί ήδη, μην απελπίζεστε! Όλοι έχουμε περάσει και πιθανώς θα περάσουμε ξανά από αυτό. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να απελευθερωθούμε από την ενοχή και να είμαστε παρόντες. Να αποδεχτούμε το ποιοι είμαστε και το στάδιο της πνευματικής μας εξέλιξης σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή μας και να είμαστε υπομονετικοί. Η «αλήθεια» αυτή θα γίνει αλήθεια μας. Θα έρθει η στιγμή που αυτή η παγκόσμια αλήθεια θα γίνει εμπειρία μας ή, ακόμα καλύτερα, τρόπος ζωής.

Μια από αυτές τις καθολικές αλήθειες είναι η συγχώρεση.

Πνευματικές και θρησκευτικές προσωπικότητες, φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, όλοι μας λένε ότι πρέπει να «συγχωρούμε» τους ανθρώπους που μας έβλαψαν. Κάποιοι από αυτούς έχουν πάει τόσο μακριά που λένε ότι πρέπει να «γυρίσουμε το άλλο μάγουλο» και να «αγαπήσουμε τους εχθρούς μας». Έχουν μιλήσει για τη δύναμη της συγχώρεσης: «η συγχώρεση μπορεί να μας απελευθερώσει, μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας, μπορεί να μας ελευθερώσει από τον πόνο και τα βάσανα». Με λίγα λόγια, έχουν πει ότι η συγχώρεση είναι «το σωστό πράγμα να κάνει κανείς».

Πόσο εύκολο όμως είναι αυτό; Πώς μπορούμε να μεταβούμε από το θυμό, το μίσος, την πικρία κλπ. στην αγάπη άνευ όρων όπως μας ζητείται;

Εκεί ξεκινά ο φαύλος κύκλος όπου οι ενοχές κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα…

Αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές. Το να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ακόμη λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου ότι έχω ξεχάσει και έχω συγχωρέσει. Στην αρχή τα ψέματα αυτά λειτουργούσαν καλά μέχρι την επόμενη πρόκληση / ανάμνηση / συζήτηση, που ξαναέφερε στην επιφάνεια την οργή μου. Και μετά το ξέσπασμα θυμού ερχόταν η ενοχή… «Δεν είμαι πνευματικός άνθρωπος. Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Δεν μπορώ να συγχωρήσω όπως πρέπει να κάνω. Όπως κάνουν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι…»

Όλα αυτά, μέχρι να μάθω για τα 5 βήματα που οδηγούν στη συγχώρεση:

1. ΑΠΟΔΟΧΗ – 2. ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ – 3. ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ – 4. ΣΥΜΠΟΝΙΑ – 5. ΑΓΑΠΗ

Επιτέλους άρχισα να καταλαβαίνω! Αυτό που είχα ακούσει μέχρι τότε για τη συγχώρεση ήταν η αντικατάσταση του θυμού / του μίσους / της πικρίας με αγάπη. Πώς θα μπορούσε αυτό να είναι δυνατό; Πώς θα μπορούσα να πω στην καρδιά μου τι να νιώθει; Πώς θα μπορούσα να κάνω αυτό το κολοσσιαίο έργο;

Η απάντηση είναι απλή. Μπορούμε να τα καταφέρουμε εάν μείνουμε επικεντρωμένοι στο παρόν, στο εδώ και τώρα στο ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με αυτά τα 5 βήματα. Κάνετε ένα βήμα τη φορά.

Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι με τα βήματα 1 και 2 χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλό μας, τις πνευματικές μας ικανότητες, τη λογική μας, αν θέλετε, ως δούρειο ίππο για να μπούμε στην καρδιά. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι σκέψεις δημιουργούν συναισθήματα και ότι ελέγχοντας τις σκέψεις μας μπορούμε να ελέγξουμε πώς νιώθουμε. Έτσι, έρχεται το βήμα 1!

ΒΗΜΑ 1 – ΑΠΟΔΟΧΗ

Η αποδοχή είναι μια διανοητική διαδικασία. Δεν έχει καμία σχέση με το πώς νιώθουμε. Έχει να κάνει με τα γεγονότα και όχι με τα συναισθήματα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να χρησιμοποιήσουμε την πνευματική μας ικανότητα, τη λογική μας, αντί για τα συναισθήματά μας.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να δεχτούμε ότι «αυτό το φρικτό πράγμα ή σειρά φρικτών πραγμάτων» μας συνέβησαν. Είναι άδικο, είναι απαράδεκτο ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν, αλλά το συμβαίνουν! Όχι μόνο συμβαίνουν, αλλά συνέβησαν σε εμάς… Ίσως να «επιτρέψαμε» να συμβούν, ίσως κάναμε ότι μπορούμε για να τα αποτρέψουμε, ίσως δεν μπορούσαμε να τα αποτρέψουμε και ήμασταν απλά τα ατυχή θύματα των περιστάσεων. Η ουσία είναι ότι συνέβησαν και πρέπει να το δεχτούμε. Μας πονάει να το δεχτούμε. Δεν θέλουμε να είναι αλήθεια. Αλλά η αλήθεια είναι ότι συνέβησαν και πρέπει να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα τώρα για να αλλάξουμε αυτό που συνέβη στο παρελθόν. Αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η προοπτική μας.

Η αποδοχή δεν σημαίνει ότι μου αρέσει, το ήθελα, το επέλεξα ή υποστηρίζω αυτό που έγινε. Αποδοχή δεν σημαίνει ότι είστε αδύναμοι, παθητικοί και άβουλοι. Αντιθέτως! Η αποδοχή απαιτεί μεγάλη προσπάθεια! Πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τις συνέπειες που το γεγονός αυτό έχει στο παρόν. Αν δεν αποδεχτούμε ότι συνέβη, πως θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τις συνέπειες του;

Πρώτα απ’ όλα, η αποδοχή πρέπει να ασκείται συνειδητά. Θα πρέπει να είναι μια καθημερινή άσκηση για τον εγκέφαλό σας. Προσπαθώντας να αποδεχτείτε τα γεγονότα σε καθημερινή βάση, δημιουργείτε νέες οδούς μεταξύ των νευρώνων στον εγκέφαλό σας και ως αποτέλεσμα διαφορετικές συναισθηματικές αντιδράσεις κάθε φορά που σκέφτεστε τα γεγονότα. Απλά φροντίστε να δώσετε στον εαυτό σας αρκετό χρόνο έτσι ώστε να μην αισθανθείτε ενοχή με τα αναμενόμενα σκαμπανεβάσματα, αποδεχόμενοι τη μια μέρα και αρνούμενοι την επόμενη. Να είστε συμπονετικοί με τον εαυτό σας και συνεχίστε να λέτε στον εαυτό σας ότι μπορείτε και θα τα καταφέρετε!

Δεύτερον, μην πείτε στον εαυτό σας ότι η αποδοχή είναι συνώνυμη με την παραίτηση. Δεν είναι! Είναι το αντίθετο της παραίτησης. Χάρη στην αποδοχή, μπορείτε τελικά να αναλάβετε δράση για να αλλάξετε αυτό που μπορεί να αλλάξει στο παρόν!

Τέλος, με την αποδοχή, μπορείτε να εστιάσετε την προσοχή σας σε αυτό που μπορείτε να κάνετε στο παρόν και να οραματιστείτε τη ζωή σας στο μέλλον μετά από όλες τις αλλαγές που θα έχετε κάνει στη σκέψη σας! Όταν το κάνετε αυτό, θα βάλετε το νόμο της έλξης σε κίνηση και θα δημιουργήστε ενεργά το μέλλον σας!

Με όλα αυτά, έχετε κάνει το πρώτο βήμα προς τη συγχώρεση …

Συνεχίζεται…

Διαβάστε επίσης:

“Τα πέντε βήματα προς την (αυτο-)συγχώρεση – Ένας οδηγός για την εσωτερική ειρήνη – Βήμα 2 Κατανόηση”

“Τα πέντε βήματα προς την (αυτο-)συγχώρεση – Ένας οδηγός για την εσωτερική ειρήνη – 3 Αδιαφορία”

“Τα πέντε βήματα προς την (αυτο-)συγχώρεση – Ένας οδηγός για την εσωτερική ειρήνη – Βήμα 4 ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ”

“Τα πέντε βήματα προς την (αυτο-)συγχώρεση – Ένας οδηγός για την εσωτερική ειρήνη – Βήμα 5 Η Αγάπη”