Περίπου πριν από ενάμισι χρόνο, μια νεαρή γυναίκα, η οποία ήταν και εξακολουθεί να είναι σε διαρκή αναζήτηση της πνευματικότητας και της προσωπικής ανάπτυξης, μου έλεγε για τα δυσάρεστα συναισθήματα που βίωνε προς έναν συνάδελφό της λόγω της αλαζονείας του και του τρόπου με τον οποίο εκείνος αντιμετώπιζε τους άλλους. Ένιωθε διαρκώς την ανάγκη να συγκρουστεί μαζί του, υπερασπιζόμενη τους συναδέλφους της που ήταν αδύναμοι και δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ενώ μου περιέγραφε ένα συγκεκριμένο περιστατικό, άρχισε να το ξαναζεί. Μπορούσα να δω την οργή της να δυναμώνει, μιλώντας με εκνευρισμένο τόνο φωνής και κατακόκκινο πρόσωπο.

Όταν την ρώτησα από πού νόμιζε ότι προερχόταν ο θυμός της, απάντησε:

«Θυμός; Ποιος θυμός Δεν είμαι θυμωμένη! Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν θυμώνουν. Ο θυμός είναι αρνητικό συναίσθημα!».

Στη συνέχεια άρχισε να «απαγγέλλει» όλα όσα είχε διαβάσει σχετικά με τα αρνητικά συναισθήματα και τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι.

Τον κοίταξα και είπα:

«Δεν μπορείς να εργαστείς και να βελτιώσεις τον φανταστικό ή μελλοντικό σου εαυτό, εκείνον που ποτέ δεν θυμώνει. Μπορείς να εργαστείς μόνο πάνω στον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν του εδώ και τώρα, αυτόν που θυμώνει.»

Η επιλογή να λες ψέματα στον εαυτό σου για το ποιος είσαι είναι η εύκολη διέξοδος. Επιλέγοντας να δώσουμε στον εαυτό μας χαρακτηριστικά που δεν έχουμε πραγματικά είναι απλά ένας τρόπος να αποκηρύξουμε οποιαδήποτε ευθύνη.

Εάν δεν φταίω γιατί είμαι «τέλειος¨ και βρεθώ σε μια κατάσταση όπου βιώνω άβολα συναισθήματα, το φταίξιμο είναι σίγουρα του άλλου. Πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να σταματήσει να κάνει αυτό που κάνει, αυτό που μας κάνει να νιώθουμε άβολα.

Δυστυχώς, αλλά για μένα ευτυχώς, ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε άλλους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε ή να αλλάξουμε κάποιες καταστάσεις. Ορισμένες καταστάσεις είναι εντελώς εκτός του ελέγχου μας.

Για να επιτευχθεί οποιαδήποτε πρόοδος, για να επιλυθεί οποιοδήποτε πρόβλημα, πρέπει να δούμε και να αποδεχθούμε τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε πραγματικά, όχι αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, όχι ποιος υποτίθεται ότι είμαστε, ούτε καν ποιος ήμασταν στο παρελθόν.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να διακρίνουμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε μια κατάσταση ή αν πρέπει απλώς να δεχτούμε ένα γεγονός.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της νεαρής γυναίκας. Είπε ότι δεν θυμώνει γιατί οι πνευματικοί άνθρωποι δε θυμώνουν. Παρ ‘όλα αυτά, θυμώνει και διαμαρτύρεται για το συνάδελφό της. Επιλέγοντας να κάνει τα στραβά μάτια στο θυμό της, είναι κολλημένη σε ένα μοτίβο όπου αναμένει ότι η κατάσταση θα αλλάξει ως δια μαγείας και ο συνάδελφός της θα συμπεριφερθεί καλύτερα. Πόσο πιθανό είναι αυτό;

Αν δεχόταν το θυμό της, θα μπορούσε να παρατηρήσει την κατάσταση με υγιή αποστασιοποίηση και να αναγνωρίσει τι είναι αυτό που προκαλεί το θυμό της. Στη συνέχεια, θα μπορούσε να εργαστεί πάνω σε αυτό και ίσως να δει τον εαυτό της και τον συνάδελφό της με συμπόνια. Έπειτα, μπορεί συνειδητά να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη πορεία δράσης και να μην γίνει έρμαιο των μηχανισμών επιβίωσής της.

Η λέξη κλειδί είναι ΑΠΟΔΟΧΗ. Αποδοχή του πραγματικού.

Η αποδοχή δεν σημαίνει ότι εγκρίνουμε. Απλά σημαίνει ότι βλέπουμε την πραγματικότητα για αυτό που είναι και όχι μια φανταστική εκδοχή της. Η αποδοχή μπορεί να μας βοηθήσει να διακρίνουμε τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο της Byron Katie και είπε ότι κάθε φορά πρέπει να αναρωτηθούμε «Είναι δική μου δουλειά, είναι δουλειά του άλλου ή είναι δουλειά του Θεού/του σύμπαντος/της φύσης;». 

Μπορούμε μόνο να δουλέψουμε και να αλλάξουμε μόνο ότι είναι δική μας δουλειά, αλλά, πριν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, πρέπει να δούμε την πραγματικότητα για αυτό που  είναι.

Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Όλοι θέλουμε να έχουμε καλή εικόνα για τον εαυτό μας, να είμαστε πνευματικοί, να είμαστε τέλειοι. Από νεαρή ηλικία μάθαμε ότι η ατέλεια ήταν ανεπιθύμητη και οδηγεί σε τιμωρία ή απόρριψη.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία από εμάς δεν είναι τέλεια. Μόνο αν το αποδεχτούμε, θα μπορούμε ποτέ να προχωρήσουμε.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε αντιμέτωποι με δυσάρεστα συναισθήματα, αναγνωρίστε τα, θα καθίστε επάνω τους, μάθετε από αυτά και θα προχωρήσετε.

Και θυμηθείτε:

Μπορείτε να εργαστείτε μόνο πάνω στον πραγματικό σας εαυτό, όχι στο φανταστικό!

Photo by Noah Buscher on Unsplash