Η ψευδαίσθηση του ελέγχου και η δύναμη της πίστης στη ζωή και στην εσωτερική μας φωνή

Η Αμαντίν είναι μια αξιοθαύμαστη γυναίκα. Είναι μητέρα δύο παιδιών και βίωσε μια δύσκολη παιδική ηλικία και μια ακόμη πιο δύσκολη εφηβεία. Από μικρή έμαθε ότι δεν μπορούσε να βασιστεί σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό της. Πάλεψε σκληρά για να πετύχει στηζωή για τον εαυτό της και αργότερα για τα παιδιά της. Ως αποτέλεσμα, έβλεπε κάθε αλλαγή, κάθε πρόκληση, ως μια ακόμα μάχη.

Η πρώτη επαφή

Όταν γνώρισα για πρώτη φορά την Αμαντίν φαινόταν εξαντλημένη. Η ζωή της ήταν ένας συνεχής αγώνας για να κρατήσει τα πάντα σε τάξη, δηλαδή αυτό που η ίδια έβλεπε ως τάξη. Τα πράγματα έπρεπε πάντα να είναι ίδια με την ιδανική εικόνα που είχε στο μυαλό της. Δυσκολευόταν να δεχτεί ανθρώπους και καταστάσεις όπως ήταν στην πραγματικότητα. Συνέχεια σύγκρινε τους πάντες με το πώς θα έπρεπε να είναι σε έναν ιδανικό κόσμο. Όλα ήταν ένας αγώνας, μια μάχη. Ωστόσο, αυτό που δεν μπορούσε να δει ήταν ότι η πιο σκληρή μάχη ήταν εναντίον του εαυτού της.

Το ανεκμετάλλευτο «χάρισμα» της Αμαντίν

Η Αμαντίν, όπως όλοι μας, έχει ένα χάρισμα. Μπορεί να «βλέπει και να αισθάνεται» πολύ περισσότερα από πολλούς ανθρώπους. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό που μπορούσε να «δει και να αισθανθεί» ήταν αντίθετο με αυτό που το μυαλό της ή η λογική της έλεγε ότι ήταν το «σωστό και λογικό για την ίδια και τους άλλους.

Συνεργαστήκαμε και χρησιμοποιήσαμε όλες τις μεθόδους στη διάθεση μας. Κάναμε Ρέικι, Life Coaching και Channeling. Μάλιστα η Αμαντίν έγινε επίσης μαθήτρια μου στο Ρέικι.

Αυτό είναι ένα email που μου έστειλε ζητώντας μου να το μοιραστώ μαζί σας:

Η συνειδητοποίηση

Κατά τη διάρκεια των συνεδριών μου με την Evina, συνειδητοποίησα την ανάγκη μου να ελέγχω τα πάντα: γεγονότα, σχέσεις, κτλ,. Κατάλαβα ότι η ικανοποίηση αυτήςτηςανάγκης μου, ήταν μια ουτοπία. Επίσης διαρκώς με άφηνε εξαντλημένη καθώς προσπαθούσα να είμαι πανταχού παρούσα και παντοδύναμη.

Η ιστορία μου με τα δικά μου λόγια

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα προσωπικό ανέκδοτο:

Πριν από αρκετούς μήνες, πήρα την απόφαση να εγκαταλείψω τη θέση μου ως δημόσιος υπάλληλος. Αποφάσισα να ασχοληθώ με μια δουλειά που πραγματικά μου ταιριάζει . Δεν άντεχα πλέον το περιβάλλον και τις επαγγελματικές μεταθέσεις.

Παράλληλα με την εργασία μου, έκανα καινούργιες σπουδές και αγόρασα ένα διαμέρισμα στην πόλη που ήθελα.

Πήρα τότε το (οικονομικό) ρίσκο να παραιτηθώ από τη θέση μου. Είπα στον εαυτό μου: «Θα δούμε πως θα πάει… Από δω και πέρα θα ακούω τις ανάγκες μου. Ό, τι κι αν συμβεί, θα είναι για το καλό μου.»

Εγκαταλείποντας την ψευδαίσθηση του ελέγχου

Αφέθηκα και εμπιστεύτηκα την εσωτερική μου φωνή για πρώτη φορά στη ζωή μου. Αποδέχτηκα την κατάσταση, την αβεβαιότητα, τις «γκρίζες ζώνες»… Αποφάσισα να μην ανησυχώ για όλα πια. Και τα κατάφερα!

Δώρο ζωής

Λίγες εβδομάδες μετά από αυτό, επικοινώνησαν μαζί μου από το τμήμα ανθρωπίνου δυναμικού της υπηρεσίας μου. Μου πρότειναν να αποσύρω την παραίτησή μου και αντί γι’ αυτό να δεχτώ μια νέα θέση εργασίας που θα δημιουργούσαν ειδικά για μένα. Ήταν στην ίδια πόλη που ήθελα να μείνω (2χλμ από το διαμέρισμά μου)!

Τι καταπληκτικό δώρο ήταν αυτό!!!

Αποδέχτηκα λοιπόν αυτή τη θέση, η οποία θα μου επιτρέψει οικονομικά να αισθάνομαι αρκετά ασφαλής κατά τη διάρκεια της πανδημίας . Μπορώ έτσι να ξεκινήσω τη νέα μου δραστηριότητα παράλληλα με τη παλιά.

Ευτυχισμένη και περίεργη

Τώρα ξέρω ότι το να αφεθείς, να εμπιστευτείς και να μην ανησυχείς μπορεί να είναι συνώνυμο με ωραίες εκπλήξεις.

Ο φόβος που όλη μου τη ζωή αισθανόμουν για το μέλλον σταδιακά δίνει τη θέση του στην περιέργεια.

Εμπιστοσύνη στη Ζωή

Μπορώ επιτέλους να είμαι αυθεντική και να εμπιστεύομαι τη ζωή!

Αμαντίν

Photo by Kinga Cichewicz on Unsplash