Μερικές φορές όταν λάμβανα «κακά νέα», μετά από μια αποτυχία ή όταν τα πράγματα δεν γίνονταν με τον τρόπο που σχεδίαζα (λέγοντας “σχεδίαζα” εννοώ τη λογική μου με την περιορισμένη αντίληψή της για τον κόσμο), άφηνα τον «εγκέφαλο» μου να αναλάβει και αυτόματα σκεφτόμουν  «Τι καταστροφή!». Ανησυχούσα και έχανα τον ύπνο μου, σκεπτόμενη τι θα μπορούσα να κάνω για να αποφύγω την «καταστροφή» ή για να «επιτύχω τον στόχο μου». Ως εκ τούτου, έχανα την επαφή με την εσωτερική φωνή μου, την εσωτερική μου σοφία, με την έμφυτη γνώση ότι τα πράγματα στη ζωή συμβαίνουν ακριβώς όπως έπρεπε να συμβούν. Αυτό που με βοήθησε να ξεφύγω από αυτόν τον φαύλο κύκλο των σεναρίων καταστροφής, τα οποία με απομάκρυναν από την εσωτερική μου σοφία και με έκαναν να παίρνω αποφάσεις που δεν ευθυγραμμίζονταν με την αληθινή φύση μου, ήταν η ακόλουθη ιστορία που με βοηθά κάθε φορά που τη σκέφτομαι να επιστρέφω στο σωστό δρόμο και να επαναφέρω τη σύνδεσή μου στην εσωτερική μου φωνή και την πίστη μου στο σύμπαν:

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας ηλικιωμένος Κινέζος αγρότης που κατείχε ένα μικρό κομμάτι γης και ένα πολύ όμορφο και δυνατό λευκό άλογο. Οι γείτονές του τον ζήλευαν και το ίδιο και διάφοροι πλούσιοι από όλη τη χώρα που περνούσαν από το χωριό του και έβλεπαν το άλογό του. Το πρότεινα πολλές φορές να το πουλήσει για μεγάλα χρηματικά ποσά αλλά πάντα αυτό αρνούνταν να πουλήσει το άλογό του επειδή ήταν πραγματικά συνδεδεμένος με αυτό και δεν μπορούσε να αντέξει να το δώσει.

Μια μέρα, ο αυτοκράτορας με τον τεράστιο στρατό του στρατοπέδευσε κοντά στο χωριό. Όταν ο αυτοκράτορας είδε το λευκό άλογο, αμέσως το ερωτεύτηκε και έστειλε τους απεσταλμένους του να προσφέρουν στον αγρότη ό, τι τραβούσε η καρδιά του γι’ αυτό το άλογο.

Όλοι οι γείτονές του άρχισαν να λένε: «Πόσο τυχερός είσαι! Ο αυτοκράτορας θέλει να αγοράσει το άλογό σου! Έκανες την τύχη σου!» Αλλά ο αγρότης απάντησε: «Ίσως ναι, ίσως όχι. Ποιος ξέρει …».

Όταν ο αγρότης αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, όλοι οι γείτονές του είπαν: «Τι έκανες; Τώρα ο αυτοκράτορας θα πάρει το άλογο με τη βία και θα σε τιμωρήσει! Αυτό θα φέρει κακή τύχη σε σένα και την οικογένειά σου!» Αλλά ο αγρότης απάντησε: «Ίσως ναι, ίσως όχι. Ποιος ξέρει …».

Την επόμενη μέρα, το άλογο έλειπε από το στάβλο, οπότε οι γείτονες πίστεψαν ότι απεσταλμένοι του αυτοκράτορα το είχαν κλέψει. «Τι κακή τύχη!» είπαν στον αγρότη, «Δεν ήθελες να πουλήσεις το άλογο στον αυτοκράτορα και τώρα το πήρε και δεν έχεις τίποτα! Ούτε άλογο ούτ λεφτά!» Για άλλη μια φορά, ο αγρότης απάντησε στωικά: « Ίσως ναι, ίσως όχι. Ποιος ξέρει…»

Την επόμενη μέρα, το άλογο, που απλώς το είχε σκάσει, γύρισε πίσω και έφερε επτά δυνατά, άγρια ​​άλογα μαζί του. Οι γείτονες συγκεντρώθηκαν γύρω από τον αγρότη και εξέφρασαν την ευχαρίστηση τους, «Αυτό είναι απλά υπέροχο! Πόσο τυχερός είσαι! Είχες δίκιο να μην πουλήσεις το άλογο! Τώρα έχεις 8 όμορφα, δυνατά άλογα αντί για ένα μόνο!» Ο αγρότης, χαλαρός και ήρεμος, σήκωσε τους ώμους του και απάντησε: «Τυχερός ή άτυχος;  Ποιος ξέρει…»

Ο γιος του αγρότη, ο οποίος βοηθούσε τον ηλικιωμένο πατέρα του με τις εργασίες στο αγρόκτημα, άρχισε να εξημερώνει τα άγρια ​​άλογα αμέσως, αλλά μια φοράδα τον έριξε κάτω και ως εκ τούτου έπεσε σκληρά στο έδαφος και έσπασε το δεξί του πόδι. Λόγω αυτού του ατυχήματος, ο γιος θα παρέμενε κλινήρης για μήνες και δεν θα ήταν σε θέση να βοηθάει τον πατέρα του με το αγρόκτημα. Οι γείτονες έσπευσαν να πουν στον αγρότη: «Ω, αυτό είναι απαίσιο! Μια τέτοια κακή τύχη!» Ο αγρότης απάντησε απλά: «Καλή τύχη ή κακή τύχη. Ποιος μπορεί να πει…»

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ξέσπασε ο πόλεμος και ο στρατός ήρθε στο χωριό και ανάγκασε όλους τους άρρενες άνδρες να ενταχθούν στο στρατό και να πολεμήσουν τους εισβολείς. Ο γιος του αγρότη, λόγω του σπασμένου ποδιού του, έμεινε στο σπίτι με τον πατέρα του.

Οι γείτονες συντετριμμένοι που οι γιοι τους είχαν αποσταλεί στο μέτωπο και δεν ήξεραν αν θα τους ξαναδούν, είπαν στον αγρότη: «Πόσο τυχερός! Ο γιος σας είναι ασφαλής.» Και πάλι ο αγρότης απάντησε: « Ίσως ναι, ίσως όχι. Ποιος ξέρει…»

Ποιος ξέρει αλήθεια;