Παρατηρώντας τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου, έχω καταλάβει πόσο εύκολο μας είναι να κρίνουμε τους άλλους / συμπεριφορές / αποφάσεις κ.λπ. χρησιμοποιώντας μέτρα που θα μπορούσαν να είναι, και τις περισσότερες φορές είναι άδικα δεδομένης της κατάστασης. Έχω επίσης παρατηρήσει πώς το μυαλό μας “κολάει” σε επαναλαμβανόμενες σκέψεις ή αναμνήσεις γεγονότων ή περιστατικών που ανήκουν στο παρελθόν και δεν έχουν καμιά σημασία στο παρόν. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε ότι «ό,τι έγινε έγινε» ή ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν.

Τις προάλλες, είδα να συμβαίνει ακριβώς αυτό το πράγμα σε κάποιο δικό μου άνθρωπο και αυτό με ώθησε να μοιραστώ μια ακόμα ιστορία μαζί μαζί σας. Η ιστορία των δύο μοναχών και της νεαρής γυναίκας στον ποταμό:

Μια φορά κι έναν καιρό, ταξίδευαν μέσα στο δάσος δύο μοναχοί, ένας παλιός και σοφός μοναχός και ένας δόκιμος. Το τάγμα τους τους ήταν αυστηρό και είχαν λάβει έναν όρκο να μιλάνε μόνο μεταξύ τους όταν ήταν απολύτως απαραίτητο και ποτέ να μην μιλάνε με μια γυναίκες πόσο μάλλον να τις αγγίξουν.

Καθώς περπατούσαν σιωπηλά μέσα από το δάσος, έφτασαν σε ένα ποτάμι που έπρεπε να περάσουν. Εκεί, άκουσαν κλάματα και είδαν μια νεαρή γυναίκα με ένα όμορφο κόκκινο φόρεμα να κλαίει καθισμένη πάνω σε ένα βράχο.

Ο παλιός μοναχός την πλησίασε και ρώτησε: “Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί κλαις?”

Η νεαρή γυναίκα απάντησε: «Είμαι απελπισμένη, πατέρα, γιατί ο αρραβωνιαστικός μου με περιμένει στο χωριό του πέρα ​​από τον ποταμό, αλλά λόγω της βροχής χθες το βράδυ ο ποταμός είναι βαθύς και το ρεύμα είναι ισχυρό. Δεν μπορώ να το περάσω γιατί δεν ξέρω κολύμπι και θα πνιγώ. Είμαι βέβαιη ότι θα σκεφτεί ότι δεν τον αγαπώ άλλο και ότι ξέχασα το ραντεβού μας. Φοβάμαι ότι θα μπορούσε να ματαιώσει το γάμο μας. Τι να κάνω?”

Ο παλιός μοναχός, χωρίς κανένα δισταγμό, της είπε: “Ανέβα στην πλάτη μου παιδί μου! Θα σε περάσω εγώ ​​από τον ποταμό. “

Πήγε στο ποτάμι με την νεαρή γυναίκα στην πλάτη του και έγνεψε στο δόκιμο να τον ακολουθήσει. Όταν έφτασαν στην άλλη πλευρά, η νεαρή γυναίκα τον ευχαρίστησε και πήγε στο κοντινό χωριό, ενώ οι δύο μοναχοί συνέχισαν το ταξίδι τους στο δάσος.

Περπατούσαν δίπλα-δίπλα, στη σιωπή ως συνήθως. όταν σχεδόν δύο ώρες αργότερα ο δόκιμος μοναχός έσπασε τη σιωπή και είπε: “Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το κάνατε αυτό! Όχι μόνο μιλήσατε σε μια γυναίκα, αλλά την πήρατε και στην πλάτη σας για αρκετά λεπτά. Πώς μπορέσατε να το κάνετε αυτό; Δεν έχετε κανένα σεβασμό για τους κανόνες; “

Ο παλιός μοναχός απάντησε καλοσυνάτα: «Την πήρα στην πλάτη μου για μερικά λεπτά. Το έκανα για να βοηθήσω έναν συνάνθρωπο μας που υπέφερε. Όταν η “αποστολή” μου τελείωσε, την έβαλα κάτω και συνέχισα το δρόμο μου. Αλλά αυτό που μπορώ να παρατηρήσω είναι εσύ την κουβαλάς ακόμα … “