Η προσωπική μου ιστορία αφύπνισης

Πριν από μερικούς μήνες, μια συνάδελφος coach και ταυτόχρονα αγαπημένη μου φίλη και εγώ συζητούσαμε για το θέμα της πνευματικής αφύπνισης. Η φίλη μου ισχυριζόταν ότι είμαστε όλοι αφυπνισμένοι, σε όποιο σημείο κι αν βρισκόμαστε στο ταξίδι της προσωπικής μας ανάπτυξης. Εγώ υποστήριζα ότι, εκτός από κάποιες φωτισμένες ψυχές που είναι αφυπνισμένες και πλήρως ευθυγραμμισμένες με τη ροή της ζωής, οι υπόλοιποι εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε με θέματα ελέγχου, ανησυχίας, θυμού, προσδοκιών κ.λπ., επομένως δεν είμαστε πλήρως αφυπνισμένοι και πρέπει να ξεκινήσει η αφύπνιση.

Το ιστολόγιό μου σχετικά με το «θάνατο» των προσδοκιών και τη «γέννηση» της άνευ όρων αγάπης, που απεικονίζει τη διαδικασία της πνευματικής αφύπνισης μέσω του coaching, με έκανε να σκεφτώ την αρχή του δικού μου ταξιδιού. Τη στιγμή που άρχισα να «βλέπω» πέρα ​​από τους αυτοματισμούς μου. Τη στιγμή που άρχισα να βλέπω ένα μικρό μέρος της αλήθειας και κλονίστηκα στον πυρήνα μου, καθώς πεποιθήσεις χρόνων άρχισαν να καταρρέουν η μία μετά την άλλη.

Δείτε πώς ξεκίνησαν όλα:

Έχοντας υποφέρει από προβλήματα υγείας από την ηλικία των 25, δέκα χρόνια αργότερα δεν είχα ακόμα βρει λύση. Ο λογικός, καρτεσιανός δικηγόρος, που πίστευε μόνο στην επιστήμη και στο απτό, ο παλιός μου εαυτός δηλαδή, ήταν τόσο απελπισμένος με το θέμα της υγείας μου που αποφάσισα να συμβουλευτώ έναν ενεργειακό θεραπευτή. Εκείνη αργότερα με δίδαξε ή, για να είμαι πιο ακριβής, μου θύμισε την ικανότητά μου να αισθάνομαι την ενέργεια και να διοχετεύω πληροφορίες. Στο τέλος της εκπαίδευσης μου είπε ότι έπρεπε να μάθω ρέικι. Δεν είχα ξανακούσει για το ρέικι αλλά μετά από τις συναρπαστικές εμπειρίες που έζησα κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης channeling, δεν ήμουν πλέον σκεπτική για εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας.

Βρήκα μια δασκάλα του ρέικι, την οποία εξακολουθώ να θεωρώ ως μία από τους πνευματικούς μου δασκάλους μαζί με άλλους ανθρώπους που γνώρισα είτε προσωπικά είτε των οποίων τα βιβλία διάβασα, και έκανα την πρώτη μου εκπαίδευση και συντονισμό στο ρέικι. Είχα περάσει όλη μου τη ζωή αναζητώντας την αδρεναλίνη, βάζοντας τη ζωή μου σε κίνδυνο. Δεν φοβόμουν τίποτα ή έτσι νόμιζα. Από το bungee jumping στο σκι εκτός πίστας, περήφανη ιδιοκτήτρια δύο μοτοσικλετών, μιας αγωνιστικής και μιας εκτός δρόμου, έκανα οποιαδήποτε «τρέλα» σε αναζήτηση αδρεναλίνης. Ήμουν ατρόμητη.

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου της πρώτης μου εκπαίδευσης στο ρέικι, το οποίο ήταν επίσης εργαστήριο προσωπικής ανάπτυξης, έκανα μια συγκλονιστική ανακάλυψη για τον εαυτό μου. Η δασκάλα του ρέικι ρώτησε τον καθένα από μας τι φοβόμασταν περισσότερο. Άκουσα πολλές απαντήσεις πριν δώσω τη δική μου: ασθένεια, θάνατος, ανεργία, φτώχεια, μοναξιά και πολλά άλλα. Όταν ερωτήθηκα, απάντησα  το «φόβο». Η δασκάλα του ρέικι επέμεινε «Ναι, μιλάμε για φόβο. Ποιος φόβος σε τρομάζει περισσότερο;». «Ο φόβος», απάντησα. «Φοβάμαι τον ίδιο τον φόβο!». Για πρώτη φορά στη ζωή μου «είδα» τον φόβο μου. Συνειδητοποίησα ότι όλα όσα έκανα, οι «τρέλες», τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά μου επιτεύγματα, ό, τι έκανα ήταν από φόβο ή, για να είμαι πιο ακριβής,  για να κρύψω τον φόβο μου από τον εαυτό μου.

Η αναγνώριση του φόβου μου ήταν η πρώτη από μια σειρά από «ανακαλύψεις» που ξεκίνησαν με την αφύπνιση μου, αλλά ποτέ δεν ένιωσα πλήρως αφυπνισμένη. Συνεχίζω να «βλέπω» νέα πράγματα και να δουλεύω πάνω σε παλιούς μηχανισμούς επιβίωσης ή άμυνας καθώς γίνονται ορατά σε μένα.

Όπως με πολλές ιδέες που μένουν στο μυαλό μου πριν τελικά γίνουν εμπειρίες (διαβάστε το «Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος…»), αυτό συνέβη και με τον ισχυρισμό της φίλης μου ότι είμαστε όλοι ήδη αφυπνισμένοι.

Ενώ έγραφα για το πώς και πότε άρχισε η αφύπνιση μου, σκέφτηκα την παιδική μου ηλικία. Θυμήθηκα ότι ό, τι μπορούσα να δω μετά το ξύπνημά μου, το έβλεπα και το ήξερα ήδη από όταν ήμουν παιδί. Όλα όσα άρχισα να «ανακαλύπτω» με την αφύπνιση μου, τα γνώριζα ήδη διαισθητικά πριν αποφασίσω να τα ξεχάσω, να μην τα βλέπω λόγω της επιθυμίας μου να ταιριάξω με την οικογένειά μου και με την κοινωνία. Η λέξη ανακαλύπτω τα λέει όλα. Ήταν ήδη εκεί αλλά ήταν «καλυμμένα».

Ως μικρό παιδί, μπορούσα να δω και να νιώσω την ενέργεια. Ως μικρό παιδί, μπορούσα να δω την αλήθεια, μπορούσα να δω μέσα και πέρα από ανθρώπους και καταστάσεις. Στο μυαλό μου, αμφισβητούσα τις συμβατικές πεποιθήσεις και έβλεπα καθολικές αλήθειες. Ήξερα … ήμουν αφυπνισμένη…

Το ζήτημα του αν είμαστε στο δρόμο προς την αφύπνιση ή ήδη αφυπνισμένοι είναι πολύ πιο ξεκάθαρο για μένα. Πιστεύω τώρα ότι και η φίλη μου και εγώ είχαμε δίκιο. Είμαστε γεννημένοι αφυπνισμένοι αλλά οι περισσότεροι από εμάς «ξανακοιμόμαστε» είτε από επιλογή είτε κατόπιν πίεσης ή και τα δύο. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αλλού για την αλήθεια. Είναι ήδη μέσα μας. Παρ ‘όλα αυτά, πρέπει να γίνει αφύπνιση για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε ξανά πρόσβαση στην αλήθεια.

Photo by Nghia Le on Unsplash