Σήμερα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική εμπειρία και μια «ανακάλυψη» που μου έδωσε μια νέα προοπτική για το άγχος, την αυτογνωσία και την ενσυνειδητότητα/επίγνωση.

Πριν από λίγο καιρό, η ζωή μου ανατράπηκε εντελώς. Έπρεπε να μετακομίσω και να εγκαταλείψω τη χώρα στην οποία έμενα για περισσότερο από 7 χρόνια, τη χώρα στην οποία ξαναγεννήθηκα. Άφησα πίσω μου μια ζωή στην οποία ήμουν (και ένιωσα), για πρώτη φορά στη ζωή μου, πλήρως ευθυγραμμισμένη με τον πραγματικό μου εαυτό. Άφησα πίσω μου τη χώρα στην οποία τελικά αποδέχτηκα και τίμησα το ποια είμαι και ποια είναι η αποστολή μου στη ζωή. -. Σας προσκαλώ να διαβάσετε το άρθρο μου «Η επίσκεψή μου τον Οκτώβριο στη Γκαμπόν – Η πνευματική μου γενέτειρα (ή εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα)» για να καταλάβετε τι εννοώ.

Επιπλέον, ανακάλυψα ότι θα έπρεπε να μετακομίσω σε μια νέα χώρα, με έθιμα, παραδόσεις και νόμους που, νόμιζα, (παρακαλώ προσέξτε το ρήμα που χρησιμοποίησα – νόμιζα), ότι δεν θα μου επέτρεπε να είμαι αυθεντική, όπου θα έπρεπε να “κρυφτώ” ξανά, όπου θα ήμουν μακριά από τους ανθρώπους μου.

Όλη αυτή η «σκέψη» προκάλεσε πολύ άγχος. Ξυπνούσα κάθε μέρα νιώθοντας άγχος χωρίς καν να ξέρω γιατί. Μόλις άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και, προτού προλάβω να σκεφτώ κάτι, ένιωθα ανησυχία και σφίξιμο στην καρδιά.

Αυτά τα συναισθήματα και οι αισθήσεις με κυρίευαν από τη στιγμή που άνοιγα τα μάτια μου το πρωί μέχρι την ώρα που τελικά θα αποκοιμόμουν αφότου θα είχα στριφογυρίσει στο κρεβάτι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Αυτά τα συναισθήματα δεν ήταν καινούρια για μένα. Μπορούσα να τα αναγνωρίσω και να τους δώσω ένα όνομα: άγχος!

Είχα ήδη βιώσει αυτά τα συναισθήματα σε μια πολύ δύσκολη στιγμή στη ζωή μου. Όταν ήμουν 25 ετών, υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθεί ένας όγκος που πίεζε το οπτικό νεύρο και είχε επηρεάσει σοβαρά την όρασή μου. Μετά από τη χειρουργική επέμβαση και την αποκατάσταση, υπέφερα από φοβερό άγχος. Στα 25, όταν νόμιζα ότι ήμουν «αθάνατη» και ότι είχα όλη τη ζωή μπροστά μου, συνειδητοποίησα ότι η ζωή μπορεί να τελειώσει ανά πάσα στιγμή και, λόγω αυτού, φοβόμουν να ζήσω. Ένιωθα τόσο άγχος όλη την ώρα που δεν μπορούσα καν να κάνω τις πιο απλές εργασίες. Έμενα ξαπλωμένη στο κρεβάτι ανήμπορη όλη μέρα. Ήμουν σε βαριά κατάθλιψη μέχρι που αναζήτησα βοήθεια από ειδικό χάρη στις προτροπές της μόνης μου φίλης τότε. Η βοήθεια που πήρα ήταν το πρώτο βήμα του ταξιδιού μου που με οδήγησε σε αυτό που είμαι σήμερα.

Ξαναγυρίζοντας στο παρόν, ένιωθα ανησυχία για περίπου δύο εβδομάδες όταν παρατήρησα ότι, παρά αυτά τα πολύ άβολα συναισθήματα, δεν ένιωθα ανίκανη να ζήσω όπως στο παρελθόν. Άρχισα να παρατηρώ πιο προσεκτικά και συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο ήμουν πλήρως λειτουργική, αλλά έκανα επίσης σχέδια και προγράμματα και περνούσα σε δράση. Κατά τη διάρκεια της περιόδου του «άγχους» μου, οργάνωσα το ταξίδι μου στη Γκαμπόν για σεμινάρια και συνεδρίες καθώς και μια ακόμα στάση στο Παρίσι για ακόμα ένα σεμινάριο μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο. Μπορούσα να νιώσω το άγχος στο πετσί μου και, ταυτόχρονα, να στέλνω ενημερωτικά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και αιτήσεις εγγραφής για τα σεμινάρια, να κάνω κρατήσεις εισιτηρίων, να κλείνω τους χώρους και ακόμη και να είμαι ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν.

Όταν μίλησα σε μια αγαπημένη μου φίλη για αυτό που συνέβαινε, της είπα ότι ένιωθα ότι δεν έχω πλέον κανέναν έλεγχο στη ζωή μου. Είπα ότι ένιωθα άγχος αλλά, ταυτόχρονα, ήμουν πολύ δραστήρια και παραγωγική. Δεν καταλάβαινα πως ήταν δυνατόν να κάνω όλα αυτά τα πράγματα κάτω από την επήρεια του άγχους. Της είπα ότι ένιωθα σαν μαριονέτα που κινείται από αόρατα νήματα χωρίς να βλέπω το μαριονετίστα. «Ποιος κινεί τα νήματα;» τη ρώτησα. «Κανείς δεν με αναγκάζει να τα κάνω όλα αυτά. Δεν υπάρχει άλλος μαριονετίστας εκτός από εμένα! Είμαι η μαριονέτα και ο μαριονετίστας! Πώς είναι δυνατόν;»

Η πολύ σοφή φίλη μου με ρώτησε, «Ποιος σου λέει να κάνεις όλα αυτά τα πράγματα;» «Η εσωτερική μου φωνή!» της απάντησα χωρίς δισταγμό, έκπληκτη με την απάντηση μου. «Αυτή μου λέει τι να κάνω!»

«Είναι η εσωτερική σου φωνή ο μαριονετίστας;» με ρώτησε.

«Η εσωτερική μου φωνή δεν κρίνει, ούτε προστάζει. Η εσωτερική μου φωνή ευθυγραμμίζεται με τη ροή της ζωής, είναι ένα με τη ροή. Χωρίς αντίσταση, χωρίς κριτική. Είναι η ενσυνειδητότητα! Η καθαρή επίγνωση! ” Απάντησα.

«Τότε ποιος μιλάει για μαριονέτες και κουκλοθέατρο;» επέμεινε η φίλη μου.

«Είναι το φοβισμένο παιδί μέσα μου που αποκαλεί την εσωτερική μου φωνή μαριονετίστα!» αναφώνησα με έκπληξη. «Το φοβισμένο παιδί που αισθάνεται συνεχώς σε κίνδυνο και αυταπατάται πιστεύοντας ότι πρέπει και μπορεί να ελέγξει το περιβάλλον του για να επιβιώσει. Είναι το φοβισμένο παιδί μέσα μου που κρίνει, βάζει ετικέτες και βλέπει μαριονέτες και μαριονετίστες… Είμαι εκεί που πρέπει να είμαι, κάνω αυτό που πρέπει να κάνω και βιώνω αυτό που πρέπει να βιώνω. Χωρίς αντίσταση, χωρίς μάχη. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. “

Δεν μπορώ να σας πω ότι δεν ήξερα από πού προέρχονταν αυτές οι λέξεις. Προήλθαν από τον ανώτερο εαυτό μου. Είχα γίνει διάμεσος του ανώτερου εαυτό μου!!! (Κάντε κλικ εδώ για να μάθετε για το θεραπευτικό τσάνελινγκ). Κάτι τέτοιο μου είχε συμβεί στο παρελθόν, δηλαδή να μιλάω σε κάποιον και ξαφνικά και χωρίς να το επιλέξω να γίνω διάμεσος του ανώτερου εαυτού του, αλλά συνέβενε μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο/επείγον να λάβει το άτομο κάποιες πληροφορίες χωρίς να είμαι εγώ αυτή που αποφασίζει να μεταφέρει τις πληροφορίες. Τότε και μόνο τότε ο «διακόπτης» μου παρακάμπτεται από «μια ανώτερη δύναμη» και άρχιζω να διοχετεύω χωρίς να έχω την πρόθεση να το κάνω. Αλλά ποτέ δεν είχα λάβει τέτοιες απαραίτητες/επείγουσες πληροφορίες που να απευθύνονται σε μένα! Ποτέ δεν είχα διοχετεύσει αυτόματα το δικό μου ανώτερο εαυτό!

Από αυτή τη συζήτηση, χάρη στην οποία ο ανώτερος εαυτός μου εκδηλώθηκε χωρίς «ειδική πρόσκληση», το άγχος εξαφανίστηκε εντελώς! Δεν ένιωθα, και εξακολουθώ να μην αισθάνομαι κανένα άγχος και είμαι σε θέση να διατηρήσω μια ήρεμη, σχεδόν αποστασιοποιημένη στάση παρά τις δυσκολίες που έχω βιώσει. Ακόμα και τώτα που γράφω αυτό το άρθρο, προέκυψε κάτι που θα με άγχωνε πιο πριν, αλλά κατά κάποιον τρόπο το περιστατικό δε με άγγιξε καθόλου.

Αυτή η αίσθηση ηρεμίας είναι τόσο καινούρια που δεν αναγνωρίζω πλέον τον εαυτό μου. «Ποιο είναι αυτό το άτομο που δεν επηρεάζεται από τις περιστάσεις;» ρώτησα τον εαυτό μου. Και η απάντηση ήρθε αυτόματα. «Είναι ο αληθινός μου εαυτός, η ουσία μου, που με απελευθερώνει από τον έλεγχο και τον φόβο».

Δεν ξέρω πόσο καιρό θα διαρκέσει αυτό το συναίσθημα. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα παραμείνω ανεπηρέαστη από ό, τι συμβαίνει γύρω μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι, ακόμη και αν, ή για να είμαι πιο ρεαλιστική, όταν βιώσω φόβο και άγχος στο μέλλον, θα έχω πάντα αυτήν τη μνήμη του πώς είναι να έχω ενσυνειδητότητα, να είμαι ένας ουδέτερος παρατηρητής που πηγαίνει με το ροή, χωρίς κριτική και φόβο. Και ελπίζω ότι αυτή η μνήμη να γίνεται πραγματικότητα για μένα όλο και πιο συχνά, και κάποτε, ποιος ξέρει, ίσως να γίνει συνήθεια.

Αφιερωμένο στη Μάντσα

*Ενσυνειδητότητα ή επίγνωση είναι η ενεργή σύνδεση και παρατήρηση των σκέψεων, των συναισθημάτων, των αισθήσεων μας και του περιβάλλοντός μας χωρίς κριτική, ως αμερόληπτοι μάρτυρες, χωρίς να τα αποδεχόμαστε ή να απορρίπτουμε.