Τις περισσότερες φορές, εμπνέομαι να μοιραστώ ιστορίες ή ιδέες με τους αναγνώστες μου μετά από συνεδρίες. Έτσι και σήμέρα!

Συχνά ακούω πως οι άνθρωποι δεν είναι αυθεντικοί στις σχέσεις τους, από φόβο μήπως απορριφθούν. Πως συμφωνούν με σχέδια και ιδέες που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου (ή, ακόμα χειρότερα, που θα μπορούσαν να είναι επιβλαβή για αυτούς), έτσι ώστε να αποφευχθεί η απόρριψη. Πως κάνουν “θυσίες” και καταπιέζουν τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες, για να εξασφαλίσουν την αγάπη του συντρόφου/φίλου/γονέα/αδελφής κτλ.

Αυτό είναι ένα από τα θέματα πάνω στα οποία χρειάστηκε να εργαστώ και εγώ η ίδια. Όλα προέρχονται από την παιδική μας ηλικία και όλες τις υποχωρήσεις και τις τροποποιήσεις που είχαμε να κάνουμε στη συμπεριφορά μας, για να συμμορφωθούμε και να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των ανθρώπων που μας μεγάλωσα, προκειμένου να αισθανόμαστε αποδεκτοί και έτσι να συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε τη φροντίδα τους. Οι άνθρωποι είμαστε εφευρετικά πλάσματα από τη γέννηση μας. Προσαρμοζόμαστε σε νέες συνθήκες κάθε φορά που διακυβεύεται η επιβίωσή μας. Έτσι όταν είμαστε μικροί, μαθαίνουμε ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και οδηγούν στην αποδοχή επομένως στη φροντίδα (που ερμηνεύεται ως αγάπη) η οποία ισούται με την επιβίωση. Οι μηχανισμοί επιβίωσης που μάθαμε στην παιδική μας ηλικία είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο αλλά δε θα επεκταθώ σήμερα.

Αντ ‘αυτού, θα ήθελα να επικεντρωθώ σε αυτό που μπορούμε να κάνουμε τώρα για να αλλάξουμε αυτά τα πρότυπα συμπεριφοράς που μας εξυπηρετούσαν καλά σε ένα σημείο της ζωής μας αλλά που γίνονται πραγματικά εμπόδια (ή μπλοκάρουν όπως κάποιοι από τους ανθρώπους που συνοδεύω τους αποκαλούν) την προσωπική μας ανάπτυξη, την ολοκλήρωση, την ευημερία και τελικά την υγεία και την ευτυχία μας.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει “Η ειλικρίνεια είναι η καλύτερη πολιτική”. Και πόσες φορές έχουμε ρωτήσει τον εαυτό μας “Αλήθεια; Η καλύτερη πολιτική; Δεν νομίζω. Θα με βάλει σε μπελάδες “.

Η ειλικρίνεια, όπως όλα τα πράγματα (αποδοχή, ανεκτικότητα, συμπόνια, αγάπη κ.λπ.) ξεκινούν από μέσα. Είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, όταν τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ μας ευθυγραμμίζονται με αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε, με το πώς νιώθουμε, με το τι μας λέει το ένστικτό μας (ή η διαίσθηση μας).

Γιατί φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινείς;

Ο πρώτος λόγος είναι γιατί δεν μπορούμε οι ίδιοι να δεχτούμε “απόρριψη”! Δεν μπορούμε να αντέξουμε το ΟΧΙ. Εκλαμβάνουμε το ΟΧΙ σε μια ιδέα/πρόταση/αίτημα κ.λπ. ως απόρριψη στο είναι μας. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι η αξία μας έγκειται απλά στην ύπαρξή μας και όχι στα «προϊόντα» του εγκεφάλου μας. Μόλις διαχωρίσουμε αυτά τα δύο τελείως ξεχωριστά πράγματα, θα μπορούσαμε να κάνουμε το πρώτο βήμα προς την ειλικρίνεια.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί φοβόμαστε να χάσουμε κάποιον από τη ζωή μας. Φοβόμαστε ότι εάν πούμε όχι, η σχέση θα καταρρεύσει. Μπορώ να καταλάβω ότι φοβόμαστε να πούμε ΟΧΙ σε έναν εργοδότη ή σε μια εξουσία που θα μπορούσε να θέσει την «επιβίωσή μας» σε κίνδυνο. Αλλά γιατί φοβόμαστε να πούμε ΟΧΙ σε έναν αγαπημένο; Γιατί δεν τους εμπιστευόμαστε αρκετά ώστε να μπορούμε να είμαστε αυθεντικοί μαζί τους; Εάν μας αγαπούν και αυτοί, θα δεχτούν το ΟΧΙ μας. Αν δεν το κάνουν, και μας “αγαπάνε” μόνο όταν λέμε ΝΑΙ, που έγκειται η σχέση; Αν μια σχέση υπάρχει μόνο επειδή θυσιάζουμε τον εαυτό μας (και με θυσία εννοούμε ακόμη και τα “μικρά” πράγματα όπως να ξεκουραζόμασρε όταν το χρειαζόμαστε, αντί να τρέχουμε να κάνουμε θελήματα για κάποιον) αλλιώς θα το χάσουμε, είναι αυτό μια πραγματική σχέση;

Πόσο μακριά είστε διατεθειμένοι να πάτε για να διατηρήσετε τέτοιες σχέσεις;

Συνεχίζεται…